Liturgia 6 Niedzieli Wielkanocne w roku C daje nam okazję do tego, aby spojrzeć na wspólnotę uczniów Chrystusa czyli Kościół w bardzo realistyczny sposób. Oznacza to, że w tej wspólnocie mogą powstawać wszelkiego rodzaju problemy a jednocześnie może to być miejsc i przestrzeń prawdziwego pokoju.

Tak się było najpierw z powodu różnic w rozumieniu stosunku do zachowania prawa judaistycznego, w szczególności chodziło o obrzezanie. Następnie występowały różnice w sposobie przeżywania relacji do władzy. Także w sposobie korzystania z dóbr i bogactw tego świata. Dalej w podejściu do różnych przejawów tradycji i kultur, z jakimi spotykało się chrześcijaństwo. Pojawiały się wszelkiego rodzaju tendencje reformacyjne itp. Również w samej teologii, gdy były podejmowane kroki wyjaśniania i przybliżania różnych kwestii, jawiły się spory i wprost konflikty. Niektóre doprowadzały do rozłamów. Nie jest tutaj miejsce, by wyliczać wszystkie powody i przyczyny tych wszystkich kontrowersji nurtujących w ciągu wieków Kościół.

Jak na to patrzeć i jak się w tym odnajdywać

Trzeba najpierw sobie uświadomić, że prawda i rzeczywistość, jakie zaistniały w Misterium Paschalnym Jezusa Chrystusa wykraczaj poza wszelkie ludzkie kategorie i nie dadzą się sprowadzić do jakiejkolwiek religijności, w której człowiek wychodzi na pierwsze miejsce i decyduje. Blask Zmartwychwstania stawia wszystko w innym świetle. Dotyczy to także zwyczajów czy tradycji religijnych.

Ludzkie działanie wobec takiej sytuacji, w które powstają spory i nieporozumienia w przekładaniu na codzienność prawdy Zmartwychwstania Jezusa będą zawsze naznaczone ludzkimi uwarunkowaniami.

Kiedy Apostołowie polecili, aby nie nakładać niczego poza tym, co konieczne, wskazali drogę, na której trzeba zawsze szukać praktycznych rozwiązać

Co jest konieczne ?

Jakkolwiek we wspomnianym liście Apostołów nie ma o tym wprost mowy, to z całą pewnością uważali za konieczne to, co św. Jan wyraził w pierwszym swoim liście: abyśmy wierzyli w imię Jego Syna, Jezusa Chrystusa, i miłowali się wzajemnie tak, jak nam nakazał (1 J 3,23). To jest konieczne jako coś stałego i nie podlegającego żadnej zmianie czy modyfikacji.

Naturalnie nie można pozostać na poziomie tylko słownej wiary w Jezusa. Wiara w Jezusa, to całkowicie nowa koncepcja życia, w której człowiek wierzący wchodzi codziennie w „inność” czy też „nowość” życia przez przyjmowanie krzyża w blasku i mocy Zmartwychwstałego Pana. Co do tego nie zawsze mamy jasną świadomość i łatwo od tego czynimy wszelkiego rodzaju uniki a nawet dochodzi do negowania sensowności takiej postawy.

Drugie to miłować się wzajemnie, tak jak On umiłował (J 13,34). Nie jest to więc tylko miłość wzajemna ale miłość w wymiarze krzyża Jezusa Chrystusa i krzyża, który jest związany z bliźnim – kochanym aż do dawania swego życia. Z tym też mamy bardzo często trudności i zazwyczaj pielęgnujemy w sobie osobiste niezrozumienie – czyli oszukanie w przekonaniu, że kochamy.

Co dzięki rozumieniu konieczności może być wskazywane jako konieczne ?

Jeśli te wspomniane aspekty owej „konieczności absolutnej” są przez nas (w Kościele) akceptowane, wówczas ci, którzy mają władzę w Kościele na zasadzie przekazanej im tradycji od Jezusa przez Piotra i Apostołów, określają też to, co jest konieczne w ramach obrzędów i zwyczajów.

Pamięć o tym, pozwala nam unikać sporów i nieporozumień, a kiedy takowe zachodzą umożliwia wchodzenie na drogę szukania właściwego – stosownego do wiary i miłości –  rozwiązania.

Pozdrawiam

Bp ZbK

Dzisiejsza liturgia stawia nam przed oczy wizję Nowego Jeruzalem . Miasta Świętego, w którym nie będzie już ani żałoby, ani krzyku, ani trudu bo pierwsze rzeczy przeminęły. Będzie to całkowicie nowa rzeczywistość i nowy sposób przeżywania relacji z Bogiem z bliźnimi:

Oto przybytek Boga z ludźmi:
i zamieszka wraz z nimi,
i będą oni Jego ludem,
a On będzie „Bogiem z nimi”

Jest to odsłona tego, co jest ostatecznym celem. Jest to „apokalypsis”, czyli objawienie, odkrycie czy odsłonięcie tego, co do czasu jest zakryte. Ta odsłona ma za zadanie ukazanie celu, do którego zmierzają wszystkie wydarzenie tego czasu czyli tego świata. Dzieje się tak, aby wszyscy, którzy przeżywają ten czas i żyją w tym świecie, mieli klucz do odczytywania i rozumienia wydarzeń tego świata, by się w ni nie zagubić i nie ulec zniewoleniu innym siłom i innym typom władzy niż sam Bóg i Pan dziejów.

Jakie są dzieje tego świata

Widzimy i przeżywamy to sami na każdym kroku i w każdej sytuacji. Jest właśnie trud, jest zmaganie, jest walka. Dotykają nas wszystkich skutki zła. Jest cierpienie, jest niesprawiedliwość, poniżenie, zniewolenie. Wszyscy w jakiś sposób chcemy dobrze, a różne nam to wychodzi i różne są tego skutki. Niesiemy brzemię naszego życia. Tego życia, które niesie w sobie coś z oszukania, jakie rozpoczęło się w raju – w grzechu pierworodnym.

Bóg nie zostawił ludzkości w tym stanie zamętu i oszukania. Nie zostawił człowieka w tym stanie braku znajomości prawdy o sobie samym i pretendowaniu do tego, że by zbudować sobie świat według własnego pomysłu – jak to jest zilustrowane w opowiadaniu o wieży Babel (Rdz 11)

Bóg dał swego Syna – Wcielone Słowo swoje

Syn Boży wszedł w nasze ludzkie życie. Wszedł do końca w wydarzenia historii ludzkości, by dać ludziom klucz do życia, by otworzyć przed nami drogę wyprowadzającą z zamętu i pozwalającą utrzymać właściwy sposób życia, by nie ulegać zamętowi, by umieć się odnajdywać nawet w najbardziej zawiłych czy przewrotnych sytuacjach. Jezus stanął wobec tej ludzkiej przewrotności będącej skutkiem oszukania. O jednym – bardzo charakterystycznym momencie – mówi dzisiejsza Ewangelia relacjonując wydarzenie z Wieczernika w ostatni ziemski wieczór życia Jezusa:

Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział:
«Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą,
a w Nim Bóg został chwałą otoczony.
Jeżeli Bóg został w Nim otoczony chwałą,
to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym,
 i to zaraz Go chwałą otoczy.

Te słowa Jezusa skierowane do Apostołów są objawieniem prawy w kontekście zdradzieckiego działania Judasza. Jezus intepretuje „wydarzenie Judasza”. Na tle tego wydarzenia objawia właściwą wizję wszystkiego, co ma się z Nim stać i co będzie też owocem Jego Wydarzenia – Jego Męki, Śmierci i Zmartwychwstania. Objawia jakby cel i skutek tego niecnego zdradzieckiego wydarzenia podjętego przez jednego z uczniów, wskazując na moc działania Boga Ojca. Tym samym pozostałym uczniom i nam wszystkim – na miarę naszej wiary – objawia klucz i sposób podchodzenia do wszystkiego, co zagraża, co dotyka jako zło, co krzyżuje nasze własne plany itp. Jest inne rozwiązanie i inny finał niż tylko ludzkie przewidywania i zamierzenia. Ktoś inny jest ostatecznym Panem wszystkiego.

Kształtowanie się wspólnoty wierzących w Jezusa

Ewangelia obwieszczająca wydarzenie zbawcze spełnione w Jezusie Chrystusie gromadzi uczniów. Stają się oni wspólnotą uczniów, którzy dają się przenikać duchowi Jezusa i przeżywają – a jakim stopniu – to samo, co On przeżył. Są oni bowiem w tym świecie pełnym zamętu niosąc w sobie zaczyn samego Jezusa. Są przeniknięcie dzięki wierze jego duchem. Objawiają przez swoją wiarę i czyny związek z Jezusem i tworzą jedność w Jego imię i Jego mocą.

Nie jest to jakaś wspólnota organizacyjna, lecz wspólnota ducha. Tego Ducha, który pozwala im rozumieć ten czas jako czas doświadczenia, ucisku, drogi przemiany itp. Tak umacniali Apostołowie wierzących w Listrze, w Ikonium i Antiochii i wszędzie, gdziekolwiek odwiedzali wspólnoty:

zachęcając do wytrwania w wierze,
«bo przez wiele ucisków
trzeba nam wejść do królestwa Bożego».

Bardzo potrzebujemy dzisiaj w Kościele i w każdej jego konkretnej wspólnocie umocnienia w tej prawdzie i w tej praktyce. W takim odniesieniu do Jezusa Chrystusa. Do Jego sposobu wejścia w chwałę i oddania Bogu Ojcu chwały. To jest droga realizacji przykazania miłości – na miarę Jego miłości: Miłujcie się wzajemnie, jak Ja was umiłowałem. Taka jest droga naszej przemiany, która doprowadza nas do udziału w Królestwie, do uczestnictwa w Nowym Jeruzalem.

Bp ZbK

Jesteśmy w okresie wielkanocnym. Liturgia utrzymuje nas w radosnym duchu zmartwychwstania Pańskiego. Nie jest jednak pozbawiona odniesienia do trudnej prawdy życiowej całej wspólnoty i każdego jej członka. Zmartwychwstanie bowiem to nie tylko radość, ale także prawda a właściwie propozycja przeżywania ludzkiej śmiertelności.

Sens blasku Zmartwychwstałego Pana

Blask Zmartwychwstałego Pan pozwala i uzdalnia wierzących w Niego do tego, aby nie uciekać w jakąkolwiek euforię i w konsekwencji zawsze jakąś alienację czyli wyobcowanie z życia. Wręcz przeciwnie: spotkanie Zmartwychwstałego daje moc Ducha, który sprawia, że nasze śmiertelne ciało, a więc my w całej naszej ziemskiej rzeczywistości jesteśmy w stanie podejmować wszystko, co nas spotyka. Co więcej, zaczynamy coraz to głębiej pojmować, że jednie podejmują to wszystko, co stanowi trud i krzyż naszego życia, wchodzimy coraz pełniej w prawdę tego życia i odkrywamy siebie coraz bliżej Zwycięskiego Pana.

Dlatego dzisiaj Kościół proponuje nam jedną z wizji Apokalipsy św. Jana właśnie dla naszego pocieszenia i umocnienia na drodze zwyciężania:

oto wielki tłum, którego nie mógł nikt policzyć,
z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków,
stojący przed tronem i przed Barankiem.
Odziani są w białe szaty, a w ręku ich palmy.

Może w nas rodzić się odruch i pragnienie, aby znaleźć się w tym przedziwnym orszaku przez Zwycięskim Barakiem. W tym przedziwnym tłumie, który stanowi jedność, dlatego, że dokonało się zwycięstwo – czego znakiem są białe szaty i palmy.

Być w gronie zwycięzców

Otrzymujemy jednak pouczenie dotyczące natury tego przedziwnego orszaku. To pouczenie jest uczynione w formie pytania retorycznego, jakie jeden ze Starców otaczających tron Baranka zadaje św. Janowi, po to, by go niejako sprowokować do refleksji.

Ten fragment w czytaniu dzisiejszej liturgii jest opuszczony. Jan na to pytanie retoryczne stawione przez jednego ze Starców odpowiada to, co mógł powiedzieć: Panie, ty wiesz! Wtedy ten Starzec daje pouczającą odpowiedź:

To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku
i opłukali swe szaty,
i w krwi Baranka je wybielili
.

Tutaj mamy odpowiedź na wszystko, co ma się stawać w nas jako uczniach Jezusa Chrystusa. Jako w tych, którzy idą za Barankiem zabitym i stojącym. Jako ci, którzy otrzymują udział w Jego mocy i przez to otrzymują białe szaty, wybielone we Krwi Baranka. Jest to znak udziału w prawdzie i rzeczywistości zmartwychwstania. Staje się to jednak pośród ucisku, trudności – a nawet niesprawiedliwości i prześladowań.

Co robić?

Żyjemy w czasie, w którym w naszym społeczeństwie pewne tendencje przeciwne logice Baranka – Jezusa Chrystusa bardzo mocno się nasilają. Przesłanie dzisiejszej niedzieli jest skoncentrowane właśnie na tym, by iść za Jezusem Chrystusem jedynym dobry, bo prawdziwym Pasterzem. Jest o właśnie ów Baranek zabity i stojący. On jest jedynie właściwym i prawdziwym Pasterze. Poniżony, ale mający prawdziwą władzę nad wszystkim, a nie tylko nad pewnymi rejonami życia społecznego i politycznego.

Baranek, za którym idziemy i do którego się uciekamy, niczego nie rozgrywa w różnego rodzaju walkach, sporach i wojnach, lecz podejmuje prawdę śmiertelnego człowieka i ukierunkowuje go na nowe życie. Dlatego też my, jako uczniowie Jezusa, idący za tym przedziwnym Barankiem, musimy uważać, żeby nie dać się sprowokować i nie wchodzić w walkę używając tej samej „broni”, którą stosuje świat. Naszą ostateczną bronią i obroną jest ta przedziwna tajemnica Baranka zabitego i zwyciężającego. Jest przeżywanie różnego rodzaju ucisków, by nie dać się sprowokować do przewrotnej walki, lecz iść za Barankiem, który obdarza przedziwną mocą uczestniczenia Tajemnicy Jego Męki i Śmierci, by mieć udział w Jego zwycięskim Zmartwychwstaniu.

Obyśmy chcieli korzystać z Jego mocy i nie bali się żyć doświadczając ucisku, jaki świat generuje, ale który służy do właściwego oczyszczenia i stwarza warunki (trudne, bo trudne) do wybielania szat we Krwi Baranka.

Bp ZbK

Przeżywamy okres Wielkanocny. Dziś 3. Niedziela roku C. Ewangelia mówi o kolejnym ukazaniu się Jezusa uczniom. Jest to opowiadanie zawarte w Ewangelii wg św. Jana. Dzieje się to nad Jeziorem Tyberiadzkim. Tak, jak to było na początku publicznej działalności Jezusa.

Ten 21. rozdział Janowej Ewangelii jest uważany za drugie jej zakończenie. Koncentruje się na ukazaniu relacji Jezusa do Piotra i kształtowaniu związku Piotra z Jezusem już nie w kategoriach spotkań, jakie miały miejsca przed wydarzeniem pasyjnym, lecz jest to jakby nowe wydanie powołania Piotra. Piotr zostaje niejako uchwycony przez Jezusa w podobny sposób jak to było na początku. Uderza podobieństwo tej sceny z przedstawieniem pierwszego spotkania Piotra z Jezusem, jak je przedstawia św. Łukasza (5,1-11). Jest to jednak już doświadczenie o wiele głębszym znaczeniu.

Doświadczenie fiaska własnej koncepcji i nowa perspektywa

Wobec nocnego połowu, podczas którego nic nie ułowili, Piotr i jego towarzysze na polecenie Jezus zarzucają sieci. Czynią to zapewne niejako wbrew sobie, ale wykonują polecenie Jezusa:

Zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi,
a znajdziecie.

Faktycznie połów był bardzo obfity.

Dialog – odkrywanie prawdy

Po tym obfitym połowie ma miejsce swoisty dialog, a właściwie pewne skrutynium, jakie Jezus robi Piotrowi. Czyni to, by uświadomić Piotrowi jego osobistą sytuację, w której działał według swego ludzkiego doświadczenia – nie tylko w czasie nieudanego połowu ryb, lecz także w czasie, kiedy zaparł się Jezusa. Słuchał wtedy bardziej swego głosu i był pod wpływem lęku o siebie. Wtedy to zaparł się Jezusa i wyparł się przynależności do grona uczniów Jezusa.

Teraz Piotr miał okazję trzykrotnego przyznania się do Jezusa i wyznania Jezusowi swojego przywiązania do Niego i swojej miłości. Nie było to zapewne dla Piotra łatwe, ale to było dla niego konieczne. Tego domagała się nowa sytuacja, w której Jezus powierzył mu odpowiedzialność za prowadzenie wspólnoty uczniów i całego Kościoła. Już Piotr wiedział, że nie może polegać tylko na swojej intuicji, na swoim doświadczeniu i przekonaniu o swojej wierności.

Misja – oparta na słuchaniu Boga

Piotr wiedział już, że jego relacja do Jezusa musi być przeniknięta gotowością nawrócenia, czyli odwracania się od siebie a zwracania się do Jezusa i do Jego mocy. To był warunek, by był zdolny przyjąć misję, jaką zamierzał powierzyć mu Jezusa.

To doświadczenie potrzeby i konieczności własnego nawrócenia i otrzymana wówczas misja pozwalały mu w przyszłości przyjmować postawy, o jakich świadczy opowiadanie z Dziejów Apostolskich. Wobec więzienia i otrzymanych razów ze strony przedstawicieli ówczesnej władzy i wszystkich innych zagrożeń już miał pewność, że ludzkie rozeznanie nie jest wystraczające i nie wahał się wyznawać, że trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi i cieszyć się, że on i jego bracia stali się godni cierpieć dla Imienia Jezusa

Stale potrzebujemy uczenia się słuchania głosu Boga. Zazwyczaj dociera to do nas na tle naszych porażek, gdy i na ile zostają oświecone Ewangelią.

Bp ZbK


css.php