Prawica Pańska (Wielkanoc C 160327)

by bp Zbigniew Kiernikowski

Wigilia Paschalna. Czuwanie na cześć Pana. Czuwamy, ponieważ Pan czuwał nad wyjściem Izraela. Czuwał także nad wyjściem każdego ochrzczonego przyjmującego świadomie chrzest. Podobnie czuwa nad wyjściem każdego, kto wraca do tego wyzwalającego momentu, czyli do Chrztu i świadomie przeżywa swoje wyzwolenie gotów na realizowanie się w nim tego, co Chrzest w nim złożył jako zaczyn i nasienie.

Wtedy to Prawica Pana i Jego zwycięskie ramie okazały się wystarczająco długie i mocne, by dosięgnąć zakamarki wnętrze człowieka (zob. np. Iz 51; 52,10;53,1). Prawica Pańska i ramię Pana okazały się najbardziej skuteczne w wydarzeniu paschalnym Starego Testamentu a potem uzyskały punkt kulminacyjny w Śmierci i Zmartwychwstaniu Jezusa.

Dlatego w tę Noc Paschalną śpiewamy:

 

Dziękujcie Panu, bo jest dobry, *
bo Jego łaska trwa na wieki.
Niech dom Izraela głosi: *
«Jego łaska na wieki».

Prawica Pana wzniesiona wysoko, *
prawica Pańska moc okazała.
Nie umrę, ale żyć będę *
i głosić dzieła Pana.

Kamień odrzucony przez budujących *
stał się kamieniem węgielnym.
Stało się to przez Pana *
i cudem jest w naszych oczach (Ps 118,1b-2. 16-17. 22-23).

 

Dzięki wydarzeniu paschalnemu dokonały się wielkie rzeczy i stale się dokonują. Zawsze jest to jakaś przemiana ludzkiej strategii a nawet przewrót w mentalności człowieka. W doświadczeniu Paschy jej uczestnicy składają Bogu dzięki za dzieła, które wprowadzają nowy porządek w ich życiu.

 

1. Pascha

 

Pascha bowiem to przejście i to przejście gwałtowne. To interwencja Boga w schematy i struktury człowieka. Ta interwencja jest dla dobra człowieka, chociaż nie zawsze on ją tak od początku pojmuje. W doświadczeniu Paschy musi bowiem stracić swoje panowanie nad człowiekiem faraon, który trzyma go w niewoli. Jest to niewola samego siebie jako starego człowieka. Inaczej mówiąc tego człowieka, albo tej sfery życiowej w człowieku, przez którą człowiek żyje kręcąc się wokół siebie i swojego dobra. Nie uznaje historii, jaką Bóg z nim prowadzi. Czytaj więcej…

Opuszczenie (6 NdzWlkP, Palmowa C – 160320)

by bp Zbigniew Kiernikowski

W Niedzielę Palmową, która otwiera Wielki Tydzień jako pierwsze Słowo Kościół nam podaje początkowy fragment trzeciej Pieśni o Słudze Jahwe. Sługa Jahwe jest przedstawiony jako uczeń, który przyjmuje Słowo Boga, i w ten sposób niesie pomocy wszystkim doświadczony przez cierpienie, przez trud życia, przez niesprawiedliwość itp.

Jest to zapowiedź przyjścia i obecności między ludźmi tego największego Ucznia i Nauczyciela, jakim miało się stać Słowo Wcielone Jezus Chrystus. On jest stale słuchającym Ojca i jednocześnie stale pouczającym Słowem Ojca. Tym Słowem, które stało się ciałem. Ten Jezus nie pouczał ludzi tylko słowami, lecz stał się tym, który przeżył na sobie całą wolę Ojca zmierzającą do stworzenia dla grzeszników drogi powrotu do Ojca i przywrócenia godności dziecka Bożego – człowieka na obraz i podobieństwo Boga.

Po tym czytaniu śpiewamy Psalm 22, którego pierwsze słowa stanowią refren.

 

REFREN: Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił?

Szydzą ze mnie wszyscy, którzy na mnie patrzą,
wykrzywiają wargi i potrząsają głowami:
„Zaufał Panu, niech go Pan wyzwoli,
niech go ocali, jeśli go miłuje”.

Sfora psów mnie opada,
otoczyła mnie zgraja złoczyńców.
Przebodli moje ręce i nogi,
policzyć mogę wszystkie moje kości.

Dzielą między siebie moje szaty
i los rzucają o moją suknię.
Ty zaś, o Panie, nie stój z daleka:
pomocy moja śpiesz mi na ratunek.

Będę głosił swym braciom Twoje imię
i będę Cię chwalił w zgromadzeniu wiernych:
„Chwalcie Pana, wy, którzy się Go boicie,
niech się Go lęka całe potomstwo Izraela” (Ps 22,8-9.17-20.23-24).

 

Śpiewamy fragmenty tego Psalmu, który Jezus wypowiadał i uczynił swoim na krzyżu. Jest to zaskakujące i poniekąd bulwersujące, że Syn Boży postawiony w sytuację człowieka grzesznika, któremu zasądzono karę śmierci, woła do Boga swego Ojca słowami jakby skargi czy wyrzutu z powodu opuszczenia.

 

1.    Komu należy się opuszczenie

 

Człowiek w grzechu przez wybór własnego poznania dobra i zła i postawienie się w ten sposób jakby w niezależności od Boga, zaprzeczył w sobie samym swoją egzystencjalną (życiową) wspólnotę z Bogiem. To człowiek, chcący być niezależnym, opuścił Boga.

Wygnanie z raju, było dopełnieniem i uzewnętrznieniem tego, co stało się we wnętrzu człowieka i co w jakiejś mierze stale istnieje w człowieku. Czytaj więcej…


css.php