W pierwszą Niedzielę Wielkiego Postu jako pierwsze słowo w liturgii słyszymy wyznanie wiary Izraelity, który przychodzi do kapłana z owocami ziemi w celu złożenia ofiary. To wyznanie wiary to opowiadanie o faktach stanowiących doświadczenie życiowe wierzącego. Punktem wyjściowym tego wyznania jest przedstawienie sytuacji tułacza i niewolnika. Zasadniczym wydarzeniem jest wyzwolenie z Egiptu. Jest to wyzwolenie z niewoli, czyli takiej redukcji życia, w której człowiek jest wykorzystywany przez innych i musi innym służyć.

Wyzwolenie to nie tylko uwolnienie, ale pozwolenie na nowy styl życia. To życie w ziemi obiecanej, gdzie człowiek w wolności może żyć i rozwijać siebie zgodnie z zamysłem Boga jako jedynego Pana.

W dzisiejszej liturgii śpiewamy jako odpowiedź na to wyznanie wiary Psalm fragmenty Psalmu 91:

 

Kto się w opiekę oddał Najwyższemu
i mieszka w cieniu Wszechmocnego,
mówi do Pana: „Tyś moją ucieczką i twierdzą
Boże mój, któremu ufam”.

Nie przystąpi do ciebie niedola,
a cios nie dosięgnie twego namiotu.
Bo rozkazał swoim aniołom,
aby cię strzegli na wszystkich twych drogach.

Będą cię nosili na rękach
abyś nie uraził stopy o kamień.
Będziesz stąpał po wężach i żmijach,
a lwa i smoka podepczesz.

„Ja go wybawię, bo przylgnął do Mnie,
osłonię go, bo poznał moje imię.
Będzie Mnie wzywał, a Ja go wysłucham
i będę z nim w utrapieniu, wyzwolę go i sławą obdarzę” (Ps 91,1-2.10-15).

 

Zatrzymamy się na chwilę nad niektórymi wyrażeniami tego Psalmu, by lepiej uchwycić jego przesłanie i czynić go swoim. Składać wyznanie naszej wiary i dawać świadectwo o historii zbawienia, jaką Bóg prowadzi z nami i którą my stopniowo odkrywamy.

 

1.    Opieka

 

Warto najpierw zwrócić uwagę na pierwsze określenie, z jakim spotykamy się w tym Psalmie. Chodzi o rzeczownik „opieka” (hbr. seter). Ten rzeczownik, podobnie jak czasownik o tym rdzeniu, występuje wielokrotnie w tekście Starego Testamentu. Ma on wiele odcieni i zastosowań. Jego zasadniczym znaczeniem jest ukrycie siebie czy kogoś lub czegoś w obliczu zagrożenia w celu wyświadczenia ochrony. Czytaj więcej…

Wobec aniołów . . . (5 Ndz C 160207)

by bp Zbigniew Kiernikowski

W piątą Niedzielę roku C jako pierwsze czytanie słyszymy fragment sceny powołania proroka Izajasza. Jest to ukazanie tego momentu, jak Bóg przez posługę jednego z serafinów uzdalnia Izajasza do tego, aby stał sią ustami Boga. Chodziło o oczyszczenie ze wszystkiego, co mogłoby być tylko ludzkie, a więc nieczyste przed Bogiem.

Skoro prorok ma zwiastować Słowo Boże i być niejako ustami Boga, musi sam przeżyć to oczyszczenie. Musi jednak zaakceptować także to, że zawsze, ilekroć będzie głosił to Słowo, będzie konfrontowany ze światem, z logiką i z mentalnością ludzką. Będą to momenty, w których będzie odczuwał potęgę działania Boga i będzie czuł w sobie coś z błogości i ze słodyczy. Będą to także momenty goryczy, walki, narażania życia.

Dlatego jedną z najbardziej uzasadnionych reakcji było to, co wyraża Psalm 138 śpiewany w dzisiejszą niedzielę.

REFREN: Wobec aniołów psalm zaśpiewam Panu

Będę Cię sławił, Panie, z całego serca,
bo usłyszałeś słowa ust moich.
Będę śpiewał Ci psalm wobec aniołów,
pokłon Ci oddam w Twoim świętym przybytku.

I będę sławił Twe imię za łaskę i wierność,
bo ponad wszystko wywyższyłeś Twe imię i obietnicę.
Wysłuchałeś mnie kiedy, Cię wzywałem,
pomnożyłeś pomoc mojej duszy.

Wszyscy królowie ziemi będą dziękować Tobie, Panie,
gdy usłyszą słowa ust Twoich,
i będą opiewać drogi Pana:
„Zaprawdę, chwała Pana jest wielka”.

Wybawia mnie Twoja prawica.
Pan za mnie wszystko dokona.
Panie, Twa łaska trwa na wieki;
nie porzucaj dzieła rąk Twoich (Ps 138,1-5.7-8).

 

Konfrontacja proroka ze światem się dokonuje. On jest coraz to bardziej oddany Panu – nawet jeśli przeżywa swoją niewystarczalność, swoją ułomność. Idzie, by być świadkiem nie siebie samego i nie swoich dokonań, lecz tego, co Pan Bóg dokonuje w nim i przez niego.

 

1. Doświadczenie proroka

 

Prorok będzie coraz to bardziej zdawał sobie sprawę, że te wszystkie wydarzenia i te jego doświadczenia oraz odczucia nie są tylko jego wewnętrzną sprawą. Odkrywają się one za przyczyną Boga, które „doświadczalnymi” przedstawicielami są „aniołowie”. W tekście oryginalnym, czyli w hebrajskim, jest mowa o „elohim”.

Przyzwyczailiśmy się przekładać to przez polskie „aniołowie”. Tak może być. Tak też jest w greckim przekładzie. Czytaj więcej…


css.php