Głosić Twoją sprawiedliwość, Panie (4 Ndz C 160131)

by bp Zbigniew Kiernikowski

 

W czwartą Niedzielę roku C mamy skłaniające do wzruszenia pierwsze czytanie zaczerpnięte z Księgi Proroka Jeremiasza. To jest fragment świadectwa jego powołania na proroka i nakreślenia charakteru jego misji. Nie zostaje powołany do łatwej misji. Wręcz przeciwnie. On będzie musiał przeżyć wiele niesprawiedliwości i poniżenia z powodu tego zadania, przed jakim Bóg go stawia.

Dlatego te mocne sformułowania: „Nie lękaj się ich … Oto Ja czynię cię dzisiaj twierdzą warowną, kolumną żelazną i murem spiżowym przeciw całej ziemi, przeciw królom judzkim i ich przywódcom, ich kapłanom i ludowi tej ziemi   będą walczyć przeciw tobie, ale nie zdołają cię zwyciężyć ….

Prorok był rzeczywiście bardzo doświadczany i traktowany niesprawiedliwie, Sam przeżywał rozterki i wątpliwości, nawet rozczarowanie i swoisty bunt czy wyrzuty skierowane do Boga (zob. Jr 20,7 i cały ten rozdział). Sam jest świadom, że Bóg jest sprawiedliwy, ale nie może pojąć, dlaczego Bóg postępuje inaczej, niż jego wyobrażenie o sprawiedliwości. Tak oto mówi: „Sprawiedliwość jest przy Tobie, Panie, jeśli zacznę prowadzić spór z Tobą. Chciałbym jednak mówić z Tobą o słuszności: Dlaczego życie przewrotnych upływa pomyślnie? Dlaczego wszyscy przewrotni zażywają pokoju?” (Jr 12,1). Mamy wiele śladów takiego wewnętrznego sporu proroka z Bogiem co do pojmowania sprawiedliwości.

Na to czytanie odpowiadamy słowami Psalmu 71:

 

W Tobie, Panie, ucieczka moja,
niech wstydu nie zaznam na wieki.
Wyzwól mnie i ratuj w Twej sprawiedliwości,
nakłoń ku mnie ucho i ześlij ocalenie.

Bądź dla mnie skałą schronienia,
i zamkiem warownym, aby mnie ocalić,
bo Ty jesteś moją opoką i twierdzą.
Boże mój, wyrwij mnie z rąk niegodziwca.

Bo Ty, mój Boże, jesteś moją nadzieją,
Panie, Tobie ufam od młodości.
Ty byłeś moją podporą od dnia narodzin,
Od łona matki moim opiekunem.

Moje usta będą głosiły Twoją sprawiedliwość
i przez cały dzień Twoją pomoc.
Boże, Ty mnie uczyłeś od mojej młodości
i do tej chwili głoszę Twoje cuda (Ps 71,1-6.15.17).

 

Prorok powołany, by świadczyć o działaniu Boga, które przebiega inaczej niż ludzkie plany, sam przeżywa momenty kryzysu i zwątpienia. Pomocą dla nie go jest uciekanie się do Pana, który go powołał i wyznaczył mu misję.

 

1.    Pan moją ucieczką

 

Ucieczka do Pana w przypadku proroka jest specyficzna. Nie ma, przynajmniej na pierwszym planie, nie ma charakteru ratowania siebie. Nie może być zacieśniona do tego, że prorok przez ucieczkę do posyłającego go Pana, chciałby uratować swoje życie. Naturalnie tego pośrednio nie można wykluczać, ale to nie może być główną racją. Jeśli natomiast tak będzie, to oznacza, że prorok stracił swoją tożsamość czy swoją jakość proroka. Czytaj więcej…

css.php