W sobotę 28 listopada podczas I Nieszporów Adwentowych w Katedrze legnickiej siedem osób dorosłych zostało przyjętych do katechumenatu. Ceremonia miała miejsce po około rocznym przygotowaniu tych osób w ramach prekatechumenatu zgodnie z tym, co przewiduje Księga Chrześcijańskiego Wtajemniczenia Dorosłych. W tym okresie przygotowawczym brało udział więcej osób. Niektóre osoby odeszły, niektóre doszły trochę później. Tym się charakteryzuje okres prekatechumenatu, który jest otwarty. Ostatecznie siedem osób wyraziło swoją wolę, by w tym obrzędzie zostać włączonymi do Kościoła Katolickiego jako katechumeni i by w najbliższą Wigilię Paschalną przyjąć chrzest.

Dla orientacji – myślę, że z korzyścią dla zainteresowanych – podam skrótowo schemat przebiegu tego wszystkiego, co dzieje się w okresie prekatechumenatu, który przygotowuje do wejścia do katechumenatu.

Ten proces wtajemniczenia dokonuje się na czterech płaszczyznach czy w czterech nurtach:

  1.  katechezy kerygmatyczne (biblijne);
  2. wprowadzenie w znajomość prawd wiary (doktrynę Kościoła);
  3. wprowadzenie w praktyczne aspekty życia chrześcijańskiego;
  4. przygotowanie do obrzędów liturgicznych i ich sprawowanie.

Za realizację każdego z tych nurtów odpowiadają inne osoby:

  1. za głoszenie katechez kerygmatycznych – biskup lub jego delegat,
  2. za wprowadzenie w doktrynę Kościoła – duszpasterz (lub osoba przez niego delegowana), w którego parafii mieszka kandydat do chrztu;
  3. za wprowadzenie w praktyczne aspekty wiary – dojrzałe w wierze małżeństwo chrześcijańskie;
  4. za przygotowanie do obrzędów – osoba wyznaczona przez biskupa, który te obrzędy sprawuje.

Każdy z tych nurtów jest realizowany w innym gronie współpracowników i na inny sposób:

  1. katechezy są głoszone podczas spotkań wszystkich przygotowujących się do chrztu oraz towarzyszących im w formacji małżeństw, duszpasterzy i kandydatów na chrzestnych;
  2.  aby wprowadzić w znajomość prawd wiary duszpasterz spotyka się indywidualnie z kandydatem do chrztu; jeśli na terenie jego parafii mieszka więcej kandydatów, może spotykać się z wszystkimi jednocześnie;
  3. wprowadzenie w praktyczne aspekty życia chrześcijańskiego dokonuje się podczas spotkań kandydata do chrztu z małżeństwem, które mu towarzyszy w przygotowaniu do chrztu;
  4. wprowadzenie w obrzędy liturgiczne jest przeznaczone dla całej wspólnoty, podobnie jak głoszenie katechez (zob. p. 1). Obrzędy są sprawowane w szerszej wspólnocie – zazwyczaj w katedrze, z udziałem parafian i innych zainteresowanych osób.

Stopniowo będę przekazywał dalsze informacje. W miarę zainteresowań i biegu wydarzeń. Katechumenów – tych z naszej Diecezji oraz wszystkich na całym świecie polecam modlitwie zarówno indywidualnej jak i w naszych wspólnotach.

Szczegółowe omówienie tego procesu inicjacji wraz z katechezami można znaleźć na: http://chrzest966.pl/bp-z-kiernikowski-katechezy-inicjacyjne-dla-doroslych-kandydatow-do-chrztu-

Z pozdrowieniem

Bp ZbK

Rozpoczęliśmy kolejny Adwent – nowy rok liturgiczny. W cyklu niedzielnym korzystamy z czytań wyznaczonych na rok C. W pierwszą niedzielę mamy jako pierwsze słowo proklamację fragmentu proroctwa Jeremiasza, w którym otrzymujemy zapewnienie, że w nadchodzących dniach Pan wypełni „pomyślną zapowiedź, jaką obwieścił domowi izraelskiemu”.

Ta pomyślna zapowiedź jest określona w sposób bardzo ogólny. Po hebrajsku dosłownie: „dobre słowo” (ha dabar ha tow). Skoro jest z (podwójnym) rodzajnikiem, to wskazuje, że nie chodzi o jakieś dobre słowo, lecz o dobrze znane słowo, które w uszach słuchających przybiera konkretne wyobrażenie. Jego treść obejmuje to, co Bóg już zapowiedział w raju, po grzechu człowieka (zob. Rdz 3,15), a co zwiemy protoewngelią, aż do tego wszystkiego, co mieści się w zapowiadanym przez Jeremiasza i tak wyławianym przez niego Nowym Przymierzu.

Na to słowo Boga proklamowane nam, by nas wprowadzić w tę sferę działania Boga, odpowiadamy wybranymi wersetami z Psalmu 25 i śpiewamy bardzo wymowny refren z pierwszego wiersza tego Psalmu.

 

REFREN: Do Ciebie, Panie, wznoszę moją duszę

Daj mi poznać, Twoje drogi, Panie,
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według Twych pouczeń,
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję.

Dobry jest Pan i prawy,
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze,
pokornych uczy dróg swoich.

Wszystkie ścieżki Pana są pewne i pełne łaski
dla strzegących Jego praw i przymierza.
Bóg powierza swe zamiary tym, którzy się Go boją,
i objawia im swoje przymierze
(Ps 25,4-5.8-10.14).

 

Słowa Psalmu pomagają nam uświadamiać sobie potrzebę odkrywania dróg Pańskich jako jedynie właściwego sposobu życia. To Jego drogi, czyli Jego sposób prowadzenia człowieka jest jedynie słuszny dla człowieka. Człowiek jednak zdaje sobie sprawę, że nie zawsze jest skłonny chodzić Bożymi drogami. Z różnych względów i powodów czasem od nich odchodzi. Dlatego prosi o to, by Bóg mu pomagał, by go uczył. Spróbujmy wniknąć w końcowe słowa wyznaczone z Psalmu 25 do dzisiejszej liturgii, by otrzymać dodatkowy impuls w przyleganiu do Bożych dróg.

 

1.    Bóg powierza swe zamiary tym, którzy się Go boją

 

I oto słowa: Bóg powierza swe zamiary tym, którzy się Go boją. Warto przez chwilę zatrzymać się nad tym fragmentem. Jest on w języku hebrajskim Psalmu bardzo skondensowany. Wiele taż zależy od rozumienia pierwszego słowa, które mamy w tłumaczeniu jako „zamiar” (hbr. „sod”) . Ten termin jest związany z jednej strony pojęciem stałości i fundamentu także tronu, a z drugiej z pojęciem gromadzenia, łączenia ze sobą wiadomości, wtajemniczania kogoś w jakieś plany czy w konspirację. Oznacza więc krąg przyjaciół, ludzi wtajemniczonych itp. Może więc oznaczać wiązanie się z kimś z powodu treści czy nauki, jaka jest podawana, czy treści, jakimi się dzielą (które podzielają) członkowie jakiejś grupy. Czytaj więcej…

W ostatnią Niedzielę roku liturgicznego Kościół obchodzi uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata. Po czytaniu z Księgi Daniela śpiewamy jako naszą odpowiedź fragment Psalmu 93. Psalm ten wprowadza tematykę panowania Boga.

Jest to panowanie, które wyraża się we władzy nad żywiołami świata czyli nad światem materialnym (bezrozumnym, kierującym się prawami przyrody i instynktami) i jest to panowanie, które wyraża się nad światem rozumnym, w szczególności nad życiem człowieka. Dokonuje się to przez Boże Prawo (Torę) i Ewangelię.  Jedno i drugie panowanie Boga jest ze sobą powiązane. stanowi jedność i całość. Jest bowiem jeden Bóg i jeden Władca nad wszystkim i wszystkim kieruje dla dobra stworzenia.

Naszą odpowiedź na to królowanie Boga wyraża właśnie między innymi Psalm 93.

 

REFREN: Pan Bóg króluje, pełen majestatu

Pan króluje, oblókł się w majestat,
Pan odział się w potęgę i nią się przepasał,
tak świat utwierdził,
że się nie zachwieje.

Twój tron niewzruszony na wieki,
Ty od wieków istniejesz, Boże.
Świadectwa Twoje bardzo godne są wiary,
Twojemu domowi przystoi świętość, po wszystkie dni, o Panie (Ps 93,1.2.5).

 

Spróbujmy wniknąć głębiej w niektóre momenty przesłania tego Psalmu.

 

1.    Pan króluje

 

W słowach: „Pan króluje” jest wyrażona obiektywna prawda władzy Boga nad całym stworzeniem. Kiedy jednak słowa tego Psalmu są wypowiadane, następuje aktualizacja i niejako przejście z obiektywnego sposobu patrzenia, do jego ukonkretnienia tu i teraz. Możemy więc powiedzieć, że wypowiadana prze poszczególnego człowieka czy przez zgromadzenie słowa: „Pan króluje” oznaczają: ja siebie oddaję w tej sytuacji, w jakiej jestem, aby Pan królował w moim życiu i przeze mnie królował we wszechświecie. Czytaj więcej…

W Niedzielę 15 listopada odbyłem wizytację kanoniczną Parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bolesławcu. Jest to stosunkowa młoda parafia (20 lat). Wspólnocie parafialnej przewodniczy od początku jej istnienia ks. Proboszcz Józef Hupa i wspomaga go aktualnie jako wikariusz ks. Dawid Kostecki. Wspólnota jest pod wieloma względami bardzo aktywna. Wyraża się to w wielu inicjatywach, jakie mają miejsce w Parafii i które są prowadzone przez Parafian.

Jednym z wyrazów tego było przygotowanie i organizowanie liturgii: zespoły śpiewacze, zespół liturgiczny. Świadczyły o tym rozmowy podczas spotkań, podczas których zostały przedstawione różne formy działalności charytatywnej i modlitewnej. Wywiązały się też ciekawe dyskusje.

Jednym z ważnych wątków tych dyskusji była problematyka zła oszukania człowieka. Te problemy i te rany są w człowieku. Bóg daje odpowiedź w Jezusie Chrystusie. Kościół przez przepowiadanie Ewangelii i sprawowanie sakramentów – w szczególności już przez dobre przygotowanie i wprowadzenie do Chrztu – daje klucz do życia pośród tych problemów. Dzięki temu człowiek wierzący otrzymuje pomoc, by nie zostać zniewolonym przez zło i przez grzech. Nie  musi przed tym uciekać i chować głowy w piasek. Nie musi też wchodzić w konfrontacje, które najczęściej powodują zwiększanie przemocy i sprawiają, że zło staje się jeszcze bardziej niszczące. Jezus Chrystus jako Baranek Boży wziął skutki grzechu, czyli zło na siebie i przez zmartwychwstanie i dar Ducha Świętego dał moc życia w przebaczeniu i tym samym uzdolnił wierzących do tego, by zło w nich umierało, kończyło swój „nakręcony bieg” i już więcej nie raniło.

Zachęcam do dalszej rozmowy

Bp ZbK

W sobotę 14 listopada odbyła się Wyższym Seminarium Duchownym sesja naukowa na temat: Chrzest – dar niedoceniony.

Na sesję złożyło się kilka prelekcji. Pierwszą wygłosiłem ja na temat: Chrzest w liście św. Pawła do Rzymian. Skupiłem się głównie na początkowych wersetach szóstego rozdziału tego Listu. W szczególności wersety 5 i 6. Przedstawiłem prawdę że chrzest jako zanurzenie w Chrystusie, a właściwie w Jego śmierci, jest otwarciem nowej perspektywy życia.

Ks. Profesor Dariusz Kotecki (Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu) przedstawił sens trynitarnej formuły chrzcielnej: w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Wykazał, że jest to sformułowanie, które wskazuje na zanurzenie ochrzczonego w każdej z Osób Trójcy Świętej. Takie potem jest (winno być) życie chrześcijanina.

Ks. Profesor Paweł Podeszwa (Uniwersytet Adama Mickiewicza – Poznań/Gniezno) przedstawił tajemnicę chrztu obecną w Apokalipsie św. Jana. Zajął się głównie tekstem z 7 rozdziału tej księgi. Ukazał konsekwencji chrztu w obrazie wychodzenia z ucisku w białych szatach, które zostały wyprane i wybielone w krwi Baranka.

Ks. Dr Janusz Wilk (Uniwersytet Śląski) mówił o potrzebie formowania właściwego środowiska dla przygotowania przekazu wszystkich treści związanych z wiarą – jak to czynił św. Paweł pouczając św. Tymoteusza. Następnie także troska o sposób przeżywania tych treści właśnie dzięki wierze  mocą chrztu.

Po prelekcjach wywiązała się ożywiona dyskusja, która ukazała potrzebę takich spotkań, by lepiej rozumieć chrzest, która bardzo często jest niedoceniony w życiu ochrzczonych i co do którego panuje pod wieloma aspektami duża nieświadomość i nieznajomości zasadniczych treści, prawdy i mocy w nim zawartych.

Zachęcam do dalszej dyskusji

Bp ZbK

Przeżywamy Uroczystość Wszystkich Świętych. Jest to dzień, w którym Kościół oddaje cześć Bogu wspominając Jego dzieło zbawienia dokonane w ludziach, którzy poszli za Jego głosem i kształtowali swoje życie według woli Pana Boga. Spotkali w swoim życiu Oblicze Boga. Historia Świętych, to istotna część historii Kościoła. Właściwie to dzieło zbawienia dokonujące się przez wieki.

Dzieje się to w pewnej analogii do tego, co działa sią w historii zbawienia, prowadzonej przez Boga z narodem Wybranym aż do czasów przyjścia Jezusa Chrystusa jako Mesjasza, w którym wszystko się dopełniło. To natomiast, co dzieje się po Jego przyjściu, a czego jesteśmy my uczestnikami, to jest „rozwijanie” i prowadzenie przez pokolenia tego, co stało si w Nim i przez Niego. To w każdym z nas wierzących dokonuje się coś z Jego dzieła świętości.

Dokonuje się to w poszczególnych ludziach, którzy wierzą Bogu i poddają się Jego prowadzeniu . Dokonuje się to także w społeczności tych, którzy wierzą i stają się ludem Boga. Naturalnie cały wszechświat do Niego należy. Potrzebnie jednak są ci, którzy przeżywają tę relację świadomie i są tego świadkami. Śpiewamy więc fragment Psalmu 24.

 

REFREN: Oto lud wierny, szukający Boga

Do Pana należy ziemia i wszystko, co ją napełnia,
świat i jego mieszkańcy.
Albowiem On go na morzach osadził
i utwierdził ponad rzekami.

Kto wstąpi na górę Pana,
kto stanie w Jego świętym miejscu?
Człowiek rąk nieskalanych i czystego serca,
który nie skłonił swej duszy ku marnościom.

On otrzyma błogosławieństwo od Pana
i zapłatę od Boga, swego Zbawcy.
Oto pokolenie tych, co Go szukają,
którzy szukają oblicza Boga Jakuba (Ps 24,1-6).

 

Jednym ze znamion udziału człowieka w tym działaniu Boga prowadzącym do świętości jest szukania przez człowieka oblicza Boga, albo relacja człowieka do oblicza Boga.

 

1. Oblicze Boga – przemiana człowieka

 

Najpierw kilka słów o „Obliczu Boga”. W Biblii termin oblicze” (hbr. panim) jest często odniesione do Boga. Czasem jest użyte tylko samo słowo „oblicze” w znaczeniu obecności i działania samego Boga. Tak na przykład mamy w proroctwie Izajasza: „to nie jakiś wysłannik lub anioł, lecz Jego oblicze ich wybawiło” (Iz 63,9; zob. też Lam 4,16; Pwt 4,37 – w przekładzie polski ginie sprawa oblicza, jest mowa tylko o potędze).

Mamy określenia, w których wyraża się relację Boga do człowieka. Czytaj więcej…


css.php