Dobrze jest . . . (11 Ndz B 150614)

by bp Zbigniew Kiernikowski

W jedenastą niedzielę roku B jako responsorium śpiewamy fragmenty Psalmu 92. Jest to jeden z Psalmów przeznaczonych na święto szabatu. Ten dzień świąteczny odgrywał i odgrywa  w judaistycznej pobożności i duchowości bardzo znamienną rolę.

Niektórzy porównywali to święto do życiodajnej studni, która towarzyszy wierzącemu, by go obdarzać wszystkim, czego potrzebuje dla pełnego życia. Szabat to miejsce odpoczynku i spoczynku w Panu, w którym wierzący przeżywa swoje odnowienie – regenerację siebie przed Bogiem. Kto tak przeżywa ów święty dzień odrodzenia, ten potrafi śpiewać na cześć Pana uznając Jego dobrodziejstwa :

 

Dobrze jest dziękować Panu
i śpiewać Twemu imieniu, Najwyższy:
z rana głosić Twoją łaskawość,
a wierność Twoją nocami.

Sprawiedliwy zakwitnie jak palma,
rozrośnie się jak cedr na Libanie.
Zasadzeni w domu Pańskim
rozkwitną na dziedzińcach naszego Boga.

Nawet i w starości wydadzą owoc,
zawsze pełni życiodajnych soków,
aby świadczyć, że Pan jest sprawiedliwy,
On Opoką moją i nie ma w Nim nieprawości (Ps 92,2-3.13-16).

 

Dobre jest śpiewać Panu wyrażając w ten sposób najgłębsze uznanie wobec wszystkiego, co Pan czyni i jak prowadzi historię życia wierzącego człowieka.

 

1.    Dziękować śpiewać Panu

 

Pierwsze wyrażenie, w którym jest określona postawa wobec Boga to dziękczynienie. Wyrażenie hebrajskie (rdzeń jadach) zawiera w sobie nie tylko aspekt dziękczynienia, lecz także oddania czci i chwały – uznania autorytetu tego kogoś, kto stał się powodem (sprawcą) dobra. Ten właśnie aspekt staje na pierwszym planie podczas szabatu. Czytaj więcej…

css.php