Kamień odrzucony (2 NdzWlkN B 150412)

by bp Zbigniew Kiernikowski

W drugą Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego czyli w Niedzielę Oktawy lub Niedzielę Miłosierdzia śpiewamy psalm 118. Jest to Psalm typowo Paschalny. Należy do zbioru Wielkiego Hallelu. Korzystamy z niego w różnych fragmentach szczególnie podczas okresu wielkanocnego.

Dzisiejszej Niedzieli śpiewamy fragmenty opiewające dobroć i łaskawość Boga. Nie jest to tylko dobroć, która mogłaby zostać niejako dołożona do nasze dobroci i do naszej egzystencji takiej, jaką ona aktualnie jest i jak jej dobro sobie wyobrażamy. Jest to dobroć i łaskawość Boga, która przychodzi do nas wtedy i tam, gdzie doświadczamy przeciwności.

Śpiewamy więc::

 

Dziękujcie Panu, bo jest dobry,
bo Jego łaska trwa na wieki.
Niech bojący się Pana głoszą:
„Jego łaska na wieki”.

Uderzono mnie i pchnięto, bym upadł,
lecz Pan mnie podtrzymał.
Pan moją mocą i pieśnią,
On stał się moim Zbawcą.

Kamień odrzucony przez budujących
stał się kamieniem węgielnym.
Oto dzień, który Pan uczynił,
radujmy się w nim i weselmy  (Ps 118,1.4.13-14.22.24).

 

Spróbujmy wniknąć w niektóre aspekty przesłania tego psalmu śpiewanego w dzisiejszej liturgii, który stanowi odpowiedź zgromadzenia na Słowo Boże usłyszane w pierwszym czytaniu. To Słowo obwieszcza nową rzeczywistość, jaka powstała wskutek głoszonego przez Apostołów Kerygmatu o Zmartwychwstaniu Jezusa. Powstała wspólnota, która żyła w jedności i komunii. Umieli się wspomagać swoimi dobrami. Nawet nie nazywali niczego swoim, lecz uważali wszystkie dobra za wspólne. To wszystko było możliwe dzięki doświadczeniu łaski przebaczenia i pojednania przez Misterium Paschalne – śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa.

 

1. Obwieszczenie łaski

 

Wezwanie do dziękczynienia jest odniesione do doświadczenia dobroci i łaskawości Boga. To obwieszczenie i wyznania łaskawości Boga płynie ze strony (z ust) tych, którzy nazwani są „bojącym się Boga”. Naturalne nie chodzi tutaj o strach przed Bogiem. To wyrażenie wskazuje na sposób odniesienia do Boga, jako jedynego źródła i mocy życia. Czytaj więcej…

W jednym wpisie zbieram po krótce doświadczenia minionych dni: czwartku, piątku i dzisiejszej soboty.

W czwartek odbyła się pielgrzymka do Jerozolimy. Głównymi momentami było nawiedzenie Grobu Pańskiego i Eucharystia w Wieczerniku. Okazało się jednak, że nie było możliwe celebrować w Wieczerniku. Było to przewidziane i ustalone. Jednak, prawdopodobnie, ze względu na trwający tydzień paschalny wyszły pewne trudności. Był czas na nawiedzenie – oprócz Grobu Pańskiego – innych miejsc świętych w Jerozolimie.

W Piątek Wielkanocny nawiedziliśmy Kafarnaum. Kanę Galilejską i Nazaret. Są to miejsca początków realizacji historii zbawienia. Nazaret to miejsce, gdzie upamiętanie się wypowiedzenia przez Maryję tego najbardziej podstawowego słowa, jaki człowiek mógł wypowiedzieć: „Niech mi się stanie według Twego Słowa”. To tu i wtedy rozpoczęło się wszystko, co z zapowiedzi przeszło w stan realizacji.

Kana Galilejska, to pierwszy cud. Cud, który wskazuje na „zaradzenie ludzkim brakom”. Słowo Maryi skierowane do Jej Syna Jezusa: „Wina nie mają” ma charakter wykraczający poza ówczesny brak wina. Oto ludzie nie mają sensu życia, nie mają prawdziwej szczęśliwości. Jezus mówi o „swej godzinie”. Jest to odniesienie do Jego Męki i Zmartwychwstania. Jednakże wcześniej czyni cud przemieniania. Maryja bowiem mówi do sług: „Czyńcie, cokolwiek wam powie”. Jest to figura i obraz tego, co miało się stać wtedy, gdy Jezus wypełnił swoją godzinę. Jest to odpowiedź na potrzebę prawdziwego sensu życia i szczęścia ze strony człowieka. Ta godzina nadeszła. Najpierw moment przemiany wody w wino a następnie śmierci w życie.

Sobota jest dniem w którym dokonujemy refleksji nad sytuacją duszpasterską. Jest wiele ciekawych spostrzeżeń, które są uwarunkowane sytuacjami w danych krajach. Trudno to w kilku słowach przedstawić.

Wieczorem kończymy tę konwiwencję Eucharystią.

Pozdrawiam z Góry Błogosławieństwa

Bp ZbK


css.php