Śpiewajmy Panu, który moc okazał (Wielkanoc B 150404)

by bp Zbigniew Kiernikowski

Przeżywamy Wigilię Paschalną – pamiątkę Zmartwychwstania naszego Pana Jezusa Chrystusa. W liturgii Wigilii mamy siedem czytań ze Starego Testamentu i jedno z Nowego (Rz 6,3-11) oraz Ewangelię o niewiastach przy pustym grobie (w tym roku: Mk 16,1-8 – rok B). Mamy więc 7 Psalmów responsoryjnych po czytaniach ze Starego Testamentu (w niektórych przypadkach jest możliwość wyboru z podanych propozycji) i jeden po czytaniu z Nowego.

Naturalnie nie jest możliwe, aby przywoływać tutaj wszystkie Psalmy. Pośród nich jest jeden szczególny. Właściwie nie jest to Psalm, lecz Kantyk, jaki Mojżesz wraz z ludem wyśpiewali po przejściu przez Morze Czerwone. Widząc pokonanych swoich ciemiężycieli. Jest to pieśń zwycięstwa, która otrzymała znaczenie i charakter ponad czasowy. Odnosi się bowiem nie tylko do owego zwycięstwa, lecz jest paradygmatem (prawzorem) odpowiedzi człowieka na zbawcze działa Boże, jakie spełniają się w życiu człowieka, gdy ten pozwala się prowadzić Bogu przez posługę proroka na podobieństwo Mojżesza.

 

Będę śpiewał na cześć Pana,
który wspaniale swą potęgę okazał, 
gdy konia i jeźdźca
pogrążył w morskiej przepaści.

Pan jest moją mocą i źródłem męstwa,
Jemu zawdzięczam moje ocalenie.
On Bogiem moim, uwielbiać Go będę;
On Bogiem ojca mego, będę Go wywyższał.

Rzucił w morze rydwany faraona i jego wojsko.
Wybrani wodzowie jego zginęli w Morzu Czerwonym.
Przepaści ich ogarnęły,
jak głaz runęli w głębinę.

Wyprowadziłeś lud swój
i osadziłeś na górze Twego dziedzictwa,
w miejscu, które uczyniłeś swym mieszkaniem.
Pan Bóg jest Królem na zawsze, na wieki (Wj 15,1.2.4-5.17-18).

 

Wprowadzenie do tego kantyku: „Wtedy Mojżesz i synowie Izraela zaśpiewali taką pieśń” wskazuje na połączenie odniesienie do wydarzenia z przeszłości i do momentu (chwili) kiedy ta pieśń jest wykonywana kiedykolwiek i gdziekolwiek. Przesłanie tego kantyku jest nierozerwalnie związane z wydarzeniem Przejścia przez Morze Czerwone a jednocześnie jest uważane jako dotykające dzisiejszej (aktualnej) sytuacji tych, którzy w tej chwili śpiewają tę pieśń i celebrują to, co w nich się dzieje i może dziać, gdy wspominając opiewane wydarzenie z przeszłości.

 

1.  Pan okazał swą potęgę w nas, we mnie

 

Dokonały się zewnętrzne wydarzenia wyjścia z niewoli egipskiej, a pościg faraona i jego wojsk znalazł swój koniec w odmętach wody Morza Czerwonego. Pieśń jest śpiewana na cześć Boga, „który wspaniale swą potęgę okazał, gdy konia i jeźdźca pogrążył w morskiej przepaści”.

Dzięki temu wydarzeniu, które śpiewający (w jakimkolwiek czasie) odnosi do siebie, może powiedzieć, że to okazanie potęgi, dotyczy także jego samego, a nie tylko wydarzenia w przeszłości. Co więcej, może tego działającego Boga nazwać swoim Bogiem. „On Bogiem moim, uwielbiać Go będę”. Czytaj więcej…

css.php