W dwudziestą trzecią niedzielę roku A otrzymujemy jako pierwsze czytanie krótki fragment z proroctwa Ezechiela. Prorok odnosi swoje mowy zapisane w tej części księgi do sytuacji oblężenia Jerozolimy. Czyni to będąc na wygnaniu i mając na uwadze nakreślenie nowej sytuacji, jaka nastąpi dzięki interwencji Pana Boga w serca członków narodu wybranego, który został tak boleśnie doświadczony wygnaniem. Zarysowuje nowość relacji między ludźmi i  przede wszystkim nowy stosunek ludzi do Boga.

W pewnym sensie odrywa się od skostniałej tradycji, której elementy nie przynosiły oczekiwanych efektów w formowaniu właściwego ducha członków narodu wybranego. Kładzie nacisk na indywidualną odpowiedzialność każdego, do którego dotarło słowo Boga, by pozwolił kształtować swoje życie stosownie do zamysłu Boga poddając się mocy proroczego słowa.

W takim oto kontekście doświadczenia i otwarci nowej perspektywy życia, jaka ma nastać wskutek interwencji Pana Boga przez słuchanie słowa prorockiego należy rozumieć przesłanie, które słyszymy także my dzisiaj,

Ciebie, o synu człowieczy,
wyznaczyłem na stróża domu Izraela
po to, byś słysząc z mych ust napomnienia
przestrzegał ich w moim imieniu (Ez 33,7).

 

Używany często przez Ezechiela tytuł „syn człowieczy” wskazuje z jednej strony na małość człowieka przed Bogiem, a z drugiej na wybranie go przez Boga do specjalnych zadań. Ten tytuł, używany też później często przez Jezusa, zarówno w Jego ustach jak i wypowiedziach zawartych w niektórych pismach Nowego Testamentu przybiera duże znaczenie, jako tego, który ma władzę sądzenia i kształtowania dziejów ludzkości (zob. np. Dz 7,55nn; Ap 1,12-16; 14,14; Hbr 2,5-9). Z tym tytułem jest więc związana koncepcja władzy Boga nad losami ludzkości.

 

1.  Stróż domu Izraela

 

W pierwszych słowach proroctwa zawartego w 33 rozdziale, których nie czytamy podczas liturgii, prorok w imieniu Boga przedstawia rolę stróża, który stoi na straży i ma ostrzegać mieszkańców przed grożącym im niebezpieczeństwem. Czytaj więcej…


css.php