Duch Sługi (Ndz Chrztu Pańskiego A 140112)

by bp Zbigniew Kiernikowski

Oto Niedziela Chrztu Pańskiego. Jako pierwsze czytanie Kościół podaje nam fragment z Księgi proroka Izajasza. Jest to pierwsza Pieśń o Słudze Jahwe, albo inaczej o Słudze Pańskim. Takich pieśni, które opiewają Sługę Pańskiego, mamy u Izajasza cztery. Są one specyficzne dla tego Proroka. Pierwsze, historyczne odniesienie tych pieśni było związane z „posługą” króla perskiego Cyrusa, któremu przypadła rola i zadanie umożliwienia Izraelitom powrotu z wygnania babilońskiego w VI wieku przed Chrystusem.

Kościół od samego początku odnosi te zapowiedzi wyrażone w pieśniach o Słudze Jahwe i sam tytuł Sługa do Jezusa (zob. np. Mt 12,18; Dz 4,27.30). Jezus bowiem jest tym, który – jako Syn Boży, ale także Bóg-Człowiek – stał się sługą wypełniającym odwieczny zamysł Boży i Tym, kto spełnił Boży plan zbawienia człowieka.

 

To mówi Pan:
Oto mój Sługa, którego podtrzymuję.
Wybrany mój, w którym mam upodobanie.
Sprawiłem, że Duch mój na Nim spoczął;
On przyniesie narodom Prawo (Iz 42,).

 

Wniknijmy głębiej w przesłanie proroctwa Izajasza i spróbujmy je widzieć jako nie tylko odniesione do samego Jezusa, ale także jako wezwanie i propozycja, abyśmy my sami weszli w ten zamysł i w realizację Bożego planu.

 

1. Relacja sługi z Bogiem Ojcem

Narzuca się najpierw kilka znamion, które wskazują na „egzystencjalny” związek Sługi z Bogiem. To sam Bóg mówi o tym, którego nazywa swoim sługą. Co więcej: przedstawia Go innym. Cały ten tekst ma znamiona swoistej intronizacji. Do takiej kategorii bywa zaliczany ten fragment proroctwa Izajasza przez tych, którzy badają starożytne teksty.

Jest to swoista intronizacja i zarazem inwestytura. Wybrany Sługa zostaje określony jako przynależny do Boga – Bóg mówi o nim: On jest mój! Czytaj więcej…

css.php