Misja Sługi (2 Ndz A 140119)

by bp Zbigniew Kiernikowski

W drugą Niedzielę roku A Kościół nam podaje jako pierwsze słowo drugą pieśń Sługi Jahwe (właściwie jej część). Kontynuuje ona myśl pierwszej. W szczególności, we fragmentach, które czytamy w tę niedzielę,  możemy widzieć rozwinięcie głównej myśli, jaką jest ukazanie misji Sługi Pańskiego. Przypatrzmy się charakterowi tej misji i – przynajmniej niektórym – aspektom tej misji.

 

A teraz przemówił Pan,
który mnie ukształtował od urodzenia na swego Sługę,
bym nawrócił do Niego Jakuba
i zgromadził Mu Izraela.
A mówił: To zbyt mało, iż jesteś Mi Sługą
dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela!
Ustanowię cię światłością dla pogan,
aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi  (Iz 49,5n).

 

Proponuję skoncentrować się na odniesieniach związanym z imionami Patriarchów, czy raczej z „kręgami” ludzi, czy ludzkości, jakie z tymi imionami bywają wiązane.

 

1. Nawrócenie Jakuba

Pierwszym szczegółowym określeniem misji jest nawrócenie Jakuba. W hebrajskim tekście mamy użyte tam słowo z rdzenia „szub”, które jest klasycznym wyrażeniem na określenie nawrócenia, zawrócenia, zmiany kierunku. Jest ono używane zarówno w sensie przestrzennym jak i moralnym.

Jeśli jest mowa o nawróceniu Jakuba, to myślimy o „potomstwie” Jakuba. Czytaj więcej…

Duch Sługi (Ndz Chrztu Pańskiego A 140112)

by bp Zbigniew Kiernikowski

Oto Niedziela Chrztu Pańskiego. Jako pierwsze czytanie Kościół podaje nam fragment z Księgi proroka Izajasza. Jest to pierwsza Pieśń o Słudze Jahwe, albo inaczej o Słudze Pańskim. Takich pieśni, które opiewają Sługę Pańskiego, mamy u Izajasza cztery. Są one specyficzne dla tego Proroka. Pierwsze, historyczne odniesienie tych pieśni było związane z „posługą” króla perskiego Cyrusa, któremu przypadła rola i zadanie umożliwienia Izraelitom powrotu z wygnania babilońskiego w VI wieku przed Chrystusem.

Kościół od samego początku odnosi te zapowiedzi wyrażone w pieśniach o Słudze Jahwe i sam tytuł Sługa do Jezusa (zob. np. Mt 12,18; Dz 4,27.30). Jezus bowiem jest tym, który – jako Syn Boży, ale także Bóg-Człowiek – stał się sługą wypełniającym odwieczny zamysł Boży i Tym, kto spełnił Boży plan zbawienia człowieka.

 

To mówi Pan:
Oto mój Sługa, którego podtrzymuję.
Wybrany mój, w którym mam upodobanie.
Sprawiłem, że Duch mój na Nim spoczął;
On przyniesie narodom Prawo (Iz 42,).

 

Wniknijmy głębiej w przesłanie proroctwa Izajasza i spróbujmy je widzieć jako nie tylko odniesione do samego Jezusa, ale także jako wezwanie i propozycja, abyśmy my sami weszli w ten zamysł i w realizację Bożego planu.

 

1. Relacja sługi z Bogiem Ojcem

Narzuca się najpierw kilka znamion, które wskazują na „egzystencjalny” związek Sługi z Bogiem. To sam Bóg mówi o tym, którego nazywa swoim sługą. Co więcej: przedstawia Go innym. Cały ten tekst ma znamiona swoistej intronizacji. Do takiej kategorii bywa zaliczany ten fragment proroctwa Izajasza przez tych, którzy badają starożytne teksty.

Jest to swoista intronizacja i zarazem inwestytura. Wybrany Sługa zostaje określony jako przynależny do Boga – Bóg mówi o nim: On jest mój! Czytaj więcej…

W drugą Niedzielę po Bożym Narodzeniu Kościół podaje nam jako pierwsze czytanie fragment Księgi „Mądrość Syracha”. O tej Księdze podałem więcej informacji we wpisie na 30 Niedzielę roku C, tj. 27 października 2013 r.

Fragment, który otrzymujemy w 2 Niedzielę po Narodzeniu Pańskim rozpoczyna drugą sekcję tej Księgi, która koncentruje się na przedstawieniu upersonifikowanej Mądrości Boga. To sama Mądrość się przedstawia, jak to mamy we wprowadzeniu tej partii tekstu w dwóch pierwszych wierszach 24 rozdziału. Mądrość wychwala samą siebie. Przedstawia siebie przed Bogiem w zgromadzeniu swego ludu a jednocześnie jako tę, który wychodzi z ust Najwyższego.

Słuchając tego przedstawienia się Mądrości musimy wziąć pod uwagę rodzaj literacki oraz fakt figuralnego i obrazowego języka zmierzającego do wyrażenia tego wszystkiego, co zostanie objawione i spełnione w Nowym Testamencie. Jest to przygotowanie prawdy o Słowie Boga, przez które wszystko się stało i mocy Ducha Świętego, który wszystko dopełnia i uświęca. Tak oto mówi Mądrość o sobie w Księdze z pierwszej połowy drugiego wieku przed Chrystusem, a więc przed przyjściem na świat Słowa Bożego, jakie dokonało się przez Wcielenie i Narodzenie z Maryi Dziewicy:

 

Przed wiekami, na samym początku mnie stworzył
i już nigdy istnieć nie przestanę.
W świętym przybytku, w Jego obecności,
zaczęłam pełnić świętą służbę
i przez to na Syjonie mocno stanęłam (Syr 24,9n).

 

Nie jest tutaj miejsce, by wchodzić w szczegółowe wyjaśnianie wszystkich aspektów powyższego tekstu biblijnego. Jest to zarysowywanie „prorockie” tego, co miało się wypełnić w Jezusie Chrystusie – zgodnie z zasadą, że całe Pismo święte, a więc wszystkie jego obietnice i przesłania zmierzały do Jezusa Chrystusa i w Nim miały i mają swój dopełnienie i urzeczywistnienie. Przypatrzmy się niektórym momentom.

1. Od początku . . .

Mądrość przedstawia się jako ta, która jest z Bogiem od początku. Przed zaistnieniem czasu – tak tekst grecki dosłownie: przed „eonem” (l. poj.). Wskazuje to nie tyle czy nie tylko na wymiar chronologiczny w kategoriach logiki czasu, lecz można powiedzieć wymiar bądź aspekt jakościowy. Czytaj więcej…


css.php