Przekonałem się (28 Ndz C 2013)

by bp Zbigniew Kiernikowski

W dwudziestą ósmą niedzielę roku C Kościół podaje nam jako pierwsze Słowo w Liturgii fragment Drugiej Księgi Królewskiej. Księgi Królewskie odzwierciedlają sytuację królestwa pod koniec panowania króla Dawida, kiedy to zachodziła kwestia następstwa na tronie dawidowym.

W tym czasie ma miejsce cały szereg wydarzeń związanych z działalnością proroków – w szczególności Eliasza i Elizeusza (koniec IX i VIII wieku). Jest to czas zmagania się z przejawami różnego typu bałwochwalstwa. Dlatego też są ukazywane epizody ukazujące wyznania wiary w jedynego Boga. Do takich należy też uzdrowienie z trądu Naamana, wodza wojska króla Aramu przez posługę proroka Elizeusza. Końcową część opowiadania o tym uzdrowieniu czytamy właśnie w tę niedzielę. Uzdrowiony Naaman nie tylko wyznaje, że wielkość Boga Izraela, ale także chce wynagrodzić proroka. Gdy ten zdecydowanie odmawia, Naaman prosi o to, by miał znak (pamiątkę) z tego miejsca uzdrowienia.  Tak oto mówi:

Oto przekonałem się,
że na całej ziemi nie ma Boga poza Izraelem!

(…) niechże dadzą twemu słudze tyle ziemi,
ile para mułów unieść może,
ponieważ odtąd twój sługa
nie będzie składał ofiary całopalnej ani ofiary krwawej
innym bogom, jak tylko Panu (2Krl 5,15.17).

 

Naaman doświadczył działania mocy Boga czczonego w Izraelu i tego Boga uznał i wyznał. Miał odtąd w sobie przekonanie, które skłaniało go do przyjmowania odpowiednich do tego przekonania postaw i czynów.

 

1. Wiara związana z doświadczeniem interwencji Pana Boga

Tak Bóg prowadzi człowieka. Pozwala mu doświadczyć jakiejś sytuacji trudnej, bądź kryzysowej. W niej daje mu jakieś światło przez osoby lub inne wydarzenia. W przypadku Naama była to dziewczyna izraelska wzięta kiedyż do niewoli i posługująca w domu Naamana jego żonie. Czytaj więcej…

css.php