W siedemnastą niedzielę roku C czytamy ciekawy i bardzo oryginalny fragment zapisany w Księdze Rodzaju i stanowiący opowiadanie o wymownym epizodzie w życiu Abrahama, który ostatecznie skończył się nie po myśli Abrahama. W liturgii niedzielnej  nie czytamy co prawda całego opowiadania. Zostanie ono przerwane w pewnym momencie. Niemniej zasadniczo znamy epilog tego wydarzenia, czyli tej rozmowy, w której Abraham szukał sposobu uratowania Sodomy i Gomory. Nie znalazła się jednak wystarczające liczba sprawiedliwych wskutek czego Sodoma i Gomora zostały zniszczone Zob. Rdz 19,24n).

Abraham rzekł:
Czy zamierzasz wygubić sprawiedliwych wespół z bezbożnymi?

O, nie dopuść do tego, aby zginęli sprawiedliwi z bezbożnymi,

Pan rzekł:
Nie zniszczę, jeśli znajdę tam . . . (Rdz 18,23nn).

Gdy słuchamy tego opowiadania, w którym padają wyżej przytoczone słowa, możemy sobie dobrze wyobrazić, że jesteśmy świadkami przedziwnej rozmowy dwóch przyjaciół, którzy mają co prawda kompetencje i władzę bardzo zróżnicowane, jednak łączy ich wielka zażyłość i gotowość szukania rozwiązania w trudnej sprawie, która obydwu dotyka. Obaj mają też swoje zasady, ale jednocześnie każdy z nich ma poczucie, że drugiemu równie zależy na rozwiązaniu, które byłoby dobre.

1. Zasady

Możemy krótko powiedzieć, że zasadą Boga jest to, że nie może tolerować zła, nieprawości, bezbożności itp. Czytaj więcej…

Zaproszenie i obietnica (16 Ndz C 2013)

by bp Zbigniew Kiernikowski

W szesnastą Niedzielę roku C czytamy fragment opowiadania z historii Abrahama. Można powiedzieć, że jest to opowiadanie wskazujące na przełom w historii Abrahama. Abraham doświadczył już na różne sposoby działania i wierności Pana Boga. Otrzymał obietnice. Dwukrotnie przeżył zawarcie Przymierza. Nadal jednak nie spełniła się obietnica narodzin syna. Za namową swej żony Sary Abraham „zszedł” w pewien kompromis. Odtąd oczekiwał syna z niewolnicy Hagar. Chciał się tym zadowolić, a może na swój sposób pomóc zrealizować Boże obietnice. Wkrótce jednak zobaczył, ile to wprowadziło nieporządku w jego życiowe układy. Zmieniła się relacja niewolnicy Hagar w stosunku do Sary, żony Abrahama i odwrotnie: Sary do Hagar.

W takich to okolicznościach Pan Bóg nawiedza Abrahama w postaci trzech osób, których Abraham – zgodnie z tradycją wschodnią – zaprasza do siebie:

Abraham spojrzawszy dostrzegł trzech ludzi naprzeciw siebie.
Ujrzawszy ich podążył od wejścia do namiotu na ich spotkanie.
A oddawszy im pokłon do ziemi, rzekł:
O Panie, jeśli darzysz mnie życzliwością,
racz nie omijać Twego sługi! (Rdz 18,2n).

Z toku opowiadania możemy wnioskować, że to zaproszenie gości przez Abrahama było z jego strony bardzo zdecydowane. Odpowiadało to tradycji gościnności wschodniej, ale zdaje się w pewien sposób  przekraczać to, co może być uważane za zwyczajne.

 

1. Uchwycić moment – kairos

Opowiadanie uwypukla pewne cechy, które od początku wskazują na niezwykłość wydarzenia i ukazują przedziwną „zdolność” Abrahama, który pozwala mu wykorzystać tę niezwykłą sytuację. Czytaj więcej…

W piętnastą niedzielę roku C Kościół nam podaje jako pierwsze czytanie fragment Księgi Powtórzonego Prawa. Sama Księga Powtórzonego Prawa należy do Pięcioksięgu, czyli do Tory. Jest ona jednak swoistą refleksją nad Prawem, jaka powstała w środowisku prorockim w czasie związanym z Wygnaniem Babilońskim.

Księga Powtórzonego Prawa stanowi zbiór mów, odnoszących się do życia Izraelitów, które są usytuowane w podwójnym kontekście. Pierwszy to kontekst historyczny, do którego sią wraca. Jest nim wędrówka z niewoli egipskiej  przez pustynię do Ziemi Obiecanej. Drugim kontekstem są wydarzenia związane z wygnaniem babilońskim i powrotem do Ziemi Obiecanej. Mamy więc do czynienia nie tylko z ustanowieniem i przekazaniem Prawa przez Mojżesza, ale także wizję bardziej uniwersalną o charakterze mesjańskim i eschatologicznym.

Jeśli zajrzymy do 30 rozdziału tej Księgi, z którego jest wzięty czytany w tę niedzielę fragment, to zauważymy, że bezpośrednio przed wybranym na dzisiejszą niedzielę słowem jest sformułowana wielka obietnica, która się spełni po powrocie z wygnania. Wtedy to : Pan, Bóg twój, dokona obrzezania twego serca i serca twych potomków, żebyś miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, po to, abyś żył (zob. Pwt 30,6).

W związku z powyższą obietnicą są wypowiedziane czytane dzisiaj słowa:

Słowo to bowiem jest bardzo blisko ciebie:
w twych ustach i w twoim sercu,
byś je mógł wypełnić (Pwt 30,14).

Mamy więc przedziwny splot działania Bożego i działania człowieka w posłuszeństwie Bogu. Bóg zapowiada spełnienie obietnicy, jaką jest obrzezanie serca wierzących. A człowiekowi daje polecenie, które jest w pewnym sensie warunkiem koniecznym, by Bóg mógł spełnić zapowiedzianą przez siebie obietnicę.

1. Warunek „wstępny” bliskości Słowa Bożego

Dla zrozumienia powyższego trzeba powrócić do wspomnianych już pierwszych zdań tego 30 rozdziału Księgi Powtórzonego Prawa. Czytaj więcej…

Radość z dzieła Pana (14 Ndz C 2013)

by bp Zbigniew Kiernikowski

W czternastą niedzielę roku C czytamy jako pierwsze słowo z ostatniego rozdziału Księgi proroka Izajasza. Ta część Księgi nosi znamiona spojrzenia na dokonujące się wówczas dzieła Boże w kontekście powrotu z Wygnania Babilońskiego. Jest to spojrzenie w pewnym sensie ex post, czyli na dzieła już dokonane. Jest to wielkie przesłanie tryumfu Boga nad wszystkimi nieprzyjaciółmi i mocarstwami, które okazywały i okazują sprzeciw wobec działania Boga. Jednocześnie jest to przesłanie otwierające nową perspektywę życia i ukazujące wyniesienie tych, którzy przeszli poniżenie ze strony obcych Bożemu planowi władców i mocarstw.

Spojrzenie na wydarzenia, jakie miały miejsce przy powrocie z wygnania, wykracza poza perspektywę tych wydarzeń. Przesłanie otrzymuje charakter uniwersalistyczny. Wydarzenia, które są odnoszone i porównywanie do wyjścia z niewoli egipskiej, nie ograniczają się tylko do narodu wybranego. Na różne sposoby jest ukazywana misja Mesjasza i mesjańskiego narodu jako skierowana do wszystkich narodów. Mesjański tryumf to tryumf Boga w sercach ludzkich czyli w historii wszystkich ludzi, do których dotrze przesłanie o wielkości działania Boga. Narody dadzą się pociągnąć świadectwu, jakie wyjdzie z narodu wybranego. Szczególnym miejscem i znakiem tego będzie Jerozolima jako miasto pokoju i objawienia się mocy Boga. Coraz bardziej zarysowuje się wizja spełnienia się obietnic mesjańskich, co ostatecznie stało się w Jezusie Chrystusie. Nie było to „odbudowanie” Izraela według oczekiwań ludzkich, lecz przyodzianie mocą ludzi, którzy uwierzą w dzieło Mesjasza – Jezusa Chrystusa (zob. Dz 1,6nn). W takiej perspektywie odczytujemy my dzisiaj wezwanie do radości wypowiedziane przez Proroka dwa i pół tysiąca lat temu.

Radujcie się wraz z Jerozolimą,
weselcie się w niej wszyscy, co ją miłujecie!
Cieszcie się z nią bardzo wy wszyscy, którzyście się nad nią smucili,
ażebyście ssać mogli aż do nasycenia z piersi jej pociech;
ażebyście ciągnęli mleko z rozkoszą z pełnej piersi jej chwały (Iz 66,10n).

 

To wezwanie do radości jest skierowany do tych, którzy miłują Jerozolimę. O co chodzi w tym określeniu? Co to znaczy miłować Jerozolimę?

1. Jerozolima zniszczona i odbudowana

Pamiętamy, że Jerozolima to miasto Dawidowe. Miasto obietnic związanych z górą Syjon i świątynią. To miasto przeżyło poniżenie, gdy została zniszczona świątynia przez Nabuchodonozora (586 rok przed Chrystusem). Czytaj więcej…


css.php