Obietnica – wiara – przymierze (2 Ndz Wlk Postu C 2013)

by bp Zbigniew Kiernikowski

Pierwsze czytanie drugiej Niedzieli Wielkiego Postu stawia nas wobec daru przymierza. Jest to przymierze szczególne – przymierze, jakie Bóg zawiera z Abrahamem (jeszcze noszącym imię Abram). Przymierze to jeden ze sposobów, w jaki Pan Bóg daje człowiekowi możliwość głębokiej relacji z Nim. Przymierze bowiem w historii zbawienia przejawia się przez cały czas tej historii i przez wszystkie jej etapy.

Przymierze przybiera różne formy. Zawsze jednak ma na celu doprowadzanie człowieka do prawdziwej, głębokiej, intymnej relacji z Bogiem. W pewnym sensie do takiego zjednoczenia, które wyraża się w komunii bycia „jedno dla drugiego”, jak to mamy wyrażone w Pieśni nad Pieśniami ani le dodi we dodi li – ja dla mego miłego, a miły mój dla mnie (Pnp 6,3).

Bóg rzekł do Abrama: Spójrz na niebo i policz gwiazdy
Tak liczne będzie twoje potomstwo.
Abram uwierzył Panu  i stało się to dla niego usprawiedliwieniem.

Dym i ogień niby gorejąca pochodnia i przesunęły się między połowami zwierząt.
Wtedy to właśnie Pan zawarł przymierze z Abramem (Rdz 15,5n.17n).

 

To Przymierze najpełniej zrealizowało się to w Tajemnicy Paschalnej Jezusa Chrystusa, w Jego Krwi Przymierza (zob. Mk 14,24 i paral.; por. Hbr rozdziały 9 i 10). Jest to przymierze nowe i podejmuje to, co od wieków Bóg zamierzył, a więc też wieczne i nieodwołalne. Zanim jednak to się wypełniło, Bóg wielokrotnie i na różne sposoby i różnymi „przedstawicielami” ludzkości i narodu wybranego zawierał przymierza. Ludzie te przymierza łamali, tzn. okazywali się niewierni. Bóg jednak nie poprzestawał i stale prowadził swoją historię zbawienia zmierzając do wypełnienia obietnicy.

1. Suwerenność i nieodwołalność obietnicy Boga

Działanie Boga wobec człowieka i na rzecz człowieka wyraża się przede wszystkim w Jego suwerennej i nieodwołalnej obietnicy. Jej początek ma miejsce zaraz po grzechu człowieka. Czytaj więcej…

css.php