W Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata w roku B czytamy jako pierwszą lekturę fragment z Księgi Daniela (7,13-14). W proroctwach tej części Księgi mamy przedstawione wizje, które językiem apokaliptycznym, a więc objawiającym sens dziejów, chcą zapewnić słuchaczom, odbiorcom przesłania Księgi, poczucie pewności zwycięstwa Boga pośród trudności i prześladowań, jakie przyszło im przeżywać.

Apokaliptyka posługuje się obrazami bardzo barwnymi, które nie są łatwe do interpretacji. Właściwy sens przesłania daje się uchwycić, gdy korzystamy z klucza objawionego w Jezusie Chrystusie. Apokaliptyka przygotowywała pojawienie się Mesjasza. Naturalnie był to jeden z nurtów tego przygotowania. Patrząc retrospektywnie, czyli z pozycji już wypełnionych dziejów zbawienia w Jezusie Chrystusie, możemy nie tylko interpretować sens tych obrazów w odniesieniu do przeszłości, ale także odbierać je (czytać je) jako rzucające światło na nasze życie, tzn. na nasz sposób przeżywania dokonanego już obiektywnie zbawienia, które – aby nas objęło – musi być przez nas przyjęte. Co wiŁęc nam dzisiaj mówi ten obraz z Księgi Daniela?    

Oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy.
Podchodzi do Przedwiecznego
 i wprowadzają Go przed Niego.

Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską,
a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki (Dn 7,13n).

 

Bóg jako Stwórca i Pan dziejów jest – jak to moglibyśmy określić – całkowicie ponad historią wydarzeń. Jest całkowicie transcendentny. Zapowiedziana więc została owa postać Syna Człowieczego jako figura Wcielonego Słowa Bożego, który będzie bezpośrednio uczestniczył w wydarzeniach ludzkości i świata.  

 

1. Syn Człowieczy

Cały kontekst przesłania z Księgi Daniela wskazuje na zmaganie się sił, które przedstawione jako bestie reprezentują władze i mocarstwa ziemskie będące pod wpływem pozaziemskich mocy, które nie są poddane Bogu. Czytaj więcej…

Dziś, 21 listopada 2012 uczestniczyłem we w katedrze w Kielcach we Mszy św. pogrzebowej śp. Księdza Profesora Józefa. Liturgii przewodniczył miejscowy Biskup, Kazimierz Ryczan. Koncelebrowało także jeszcze  kilku biskupów. Bardzo liczny był udział kapłanów – być może około trzystu. Były też liczne delegacje z uczelni (przede wszystkim z KUL) i innych instytucji. Liczny też był udział biblistów wraz z przedstawicielami Stowarzyszenia Biblistów Polskich z ks. Profesorem Waldemarem Chrostowskim.

Ks. Józef Kudasiewicz to znany biblista. Wielki jest jego wkład w rozwój biblistyki polskiej, popularyzacji nauk biblijnych a także i przede wszystkim pastoralny charakter jego pism i konferencji biblijnych. Znane i cenione było też jego zaangażowanie w formację duchową na różnych polach chrześcijańskiej rzeczywistości: kleryckiej, kapłańskiej, zakonnej i wiernych świeckich.

Zachęcam tych Blogowiczów, którzy Go znali lub korzystali z Jego pism, by podzielili się swoimi myślami i w ten sposób też oddali uszanowanie temu czcigodnemu Kapłanowi.

W modlitwie zaś upraszamy dla Niego Wieczny Odpoczynek w Panu, któremu służył i którego przybliżał siostrom i braciom przez głoszenie i interpretowanie Słowa.

Bp ZbK

W trzydziestą trzecią Niedzielę roku B jest proklamowany jako pierwsze czytanie fragment Księgi Daniela. Przesłanie tej Księgi pochodzi w dużej mierze z czasów prześladowań w okresie tzw. hellenizacji (II wiek przed Chrystusem), ale odnosi się, czy raczej nawiązuje, do sytuacji wygnania babilońskiego. Daniel przedstawia się albo jest przedstawiany jako jeden z młodzieńców ludu wybranego, którzy są zatrudnieni na dworze króla Baltazara, syna króla Nabuchodonozora za którego dokonała się deportacja do Babilonu.

Daniel jest tym, kto potrafi interpretować sny i widzenia. Jemu też w różnych widzeniach zostają objawione treści odnoszące się do dalszych dziejów narodu wybranego i w ogóle dziejów innych narodów. To Daniel przekazuje nam w wizjach  treści mówiące o Synu Człowieczym i Bogu jako Panu dziejów i wydarzeń ludzkości i świata. W widzeniach apokaliptycznych objawia to, co ma się stać w czasie i na końcu czasów.

W fragmencie, który czytamy w tę niedzielę, w kontekście zapowiedzi ucisku słyszymy zapewnienie o obecności Archanioła: 

W owych czasach wystąpi Michał,
wielki książę,
który jest opiekunem dzieci twojego narodu  (Dn 12,1).  

Sytuacja, do której odnoszą się powyższe słowa zapewniające o obecności i działaniu anielskiego księcia Michała jest nakreślona wcześniej w Księdze Daniela jako pełna zmagania i walki. Pojawiania się królów południa i północy, gdzie każdy chce przeprowadzić swoją wolę i mieć władzę nad innymi. Oto, co jest powiedziane o jednym z nich:

Król będzie działał według swego upodobania; uczyni się wyniosłym i będzie się wywyższał ponad wszystkich bogów. Przeciw Bogu będzie mówił rzeczy dziwne i dozna powodzenia aż się wypełni gniew, bowiem to, co zostało postanowione, dokona się (zob. Dn 11,36 w całym kontekście).   

1. Potrzeba pewności – jednoznacznego odniesienia

Gdy jest taka sytuacja i taka atmosfera antagonizmu różnych sił i to wielkich, uzurpujących sobie władzę i to jakby absolutną, wówczas (przeciętny) człowiek, który nie ma szans wziąć udziału w tej grze sił, jest zagubiony. Czytaj więcej…

Audiencja Ojca św. Benedykta XVI (121114)

by bp Zbigniew Kiernikowski

Dzisiaj, 14 listopada byłem na audiencji ogólnej Ojca św. Benedykta XVI, która odbyła się w Auli Nervi, czyli Pawła VI. O samej audiencji napiszę później. Dziś tylko o tym, że przekazałem w imieniu wszystkich Diecezjan wyrazy uszanowania i naszej chrześcijańskiej więzi oraz oddania i modlitwy w intencjach posługi i Osoby Ojca św. 

Prosiłem także o apostolskie błogosławieństwo dla Wszystkichj Diecezjan a w szczególności dla prac naszego Synodu Diecezjalnego i inicjatyw ewangelizacyjnych, jakie podejmujemy. Ojciec św. z zainteresowaniem tego wysłuchał. Wszystkim też błogosławi, a zwłaszcza dzieciom, chorym i cierpiącym.

Piszę te słowa z pamięcią modlitewną u Grobów Apostołów o Wszystkich, którzy mnie o modlitwę prosili i o wszystkich strapionych, doświadczonych kłopotami cierpieniem a także o wszystkich Blogowiczach.

Serdecznie pozdrawiam z tego Miasta, które dla nas tak wiele znaczy

Bp ZbK

W trzydziestą drugą Niedzielę roku B Kościół podaje nam jako pierwsze czytanie fragment z Pierwszej Księgi Królewskiej. Jest to opowiadanie dotyczącego jednego z pierwszych wydarzeń proroka Eliasza. Właściwie jest to początek opowiadań o działalności Eliasza za czasów Króla Achaba (koniec pierwszej połowy IX wieku przed Chrystusem). Eliasz zapowiedział wielką suszę, jako karę za bałwochwalstwo.

Był to bowiem czas po rozłamie królestwa, kiedy to serca królów i po części całego ludu kierowały się ku kultom bałwochwalczym. Eliasz zabiegał o prawowierność kultu Bożego w Ziemi Obiecanej. Z tego to powodu Eliasz był prześladowany i musiał uciekać. Pan Bóg to dopuścił. Było to też w jakiś sposób figurą i zapowiedzią wydarzeń, jakie miały nastąpić później w historii Izraela a także w historii Kościoła.

Eliasz z polecenia Pana Boga udaje się do Serepty koło Sydonu. Tam też tam ma miejsce wydarzenie, o którym mówi dzisiejsze czytanie. Jest to znamienne, że panujący wówczas król Achab miał za żonę Izebel, córkę Etbaala, króla Sydończyków. To ona była jedną z głównych przyczyn tego, że król Achab zaczął służyć Baalowi i oddawać mu pokłon, a nawet zbudował ołtarze i świątynię dla bożka Baala. W Takiej to sytuacji, po zapowiedzeniu wielkiej suszy, Eliasz otrzymał polecenie od Boga:    

Wstań!
Idź do Sarepty koło Sydonu
i tam będziesz mógł zamieszkać,
albowiem kazałem tam pewnej wdowie,
aby cię żywiła (1Krl 17,9).  

Prorok posłuszny głosowi Bożemu poszedł do Sarepty. Tam, w bramie miasta, spotkał pewną wdowę, która zbierała sobie drwa, by przyrządzić sobie i swemu synowi ostatni posiłek, gdyż miała resztę mąki i tylko trochę oliwy. Można więc powiedzieć, że była w sytuacji krańcowej. Tak też zresztą wprost powiedziała: Zjemy to, a potem pomrzemy.   

1. Sytuacja krańcowa

Zarówno wdowa ze swoim synem jak i prorok są w sytuacji krańcowej. Nie mają pożywienia. Mają natomiast wyznaczone zadania. Czytaj więcej…

Słowa, które są nam obwieszczane w 31 Niedzielę roku B, to słowa, jakie hagiografowie redagujący Księgę Pisma św. włożyli w usta Mojżesza podczas wędrówki ludu z niewoli egipskiej do ziemi obiecanej. W tych słowach odbija się nie tylko sytuacja ludu podczas  wędrówki na pustyni, czyli z czasów Mojżesza, ale także późniejsze doświadczenia, jakie miały miejsce już w ziemi obiecanej.

Dokonuje się w pewnym sensie retrospekcja, czyli spojrzenie wstecz na dzieje narodu wybranego, który przeżywał trudności nie tylko na pustyni, ale także po wejściu do ziemi obiecanej. Jest to związane z działalnością proroków. Oni pomagają narodowi zobaczyć przyczyny niepowodzeń i nieszczęść, jakie spotkały wybrany narów. Jedną z tych jest bałwochwalstwo, czyli odnoszenie swego życia do różnych bożków. Dlatego tak bardzo zostaje podkreślona wiara w jednego i jedynego Boga.  

Słuchaj, Izraelu,
Pan jest naszym Bogiem
– Panem jedynym.

Będziesz miłował Pana, Boga twojego,
z całego swego serca,
z całej duszy swojej,
ze wszystkich swych sił (Pwt 6,4n).

 

To wezwanie do słuchania i następujące po nim przykazanie miłości Boga stanowi fundament życia człowieka i ludu, który poznał objawienie jednego i jedynego Boga. Słuchanie bowiem, z którego wynika konkretny i prawdziwy kierunek życia jest możliwe tylko wtedy, gdy głos jest jednoznaczny i wzywa do kroczenia w jednym określonym kierunku.

 

1. Wyprowadzenie człowieka z bałwochwalstwa

Ten kierunek to wyprowadzenie człowieka z jego zagubienia w sobie i w tym, co człowieka otacza. Człowiek po grzechu pierworodnym wszedł w swoje poznanie dobra i zła. Przeżywa więc siebie i relacje ze wszystkimi i wszystkim, co go otacza w kluczu czy na sposób „zabezpieczenia” swego życia. Czytaj więcej…


css.php