Ja jestem Pan, twój Bóg (3 Ndz WlkP B 2012)

by bp Zbigniew Kiernikowski

W trzecią Niedzielę Wielkiego Postu roku B jako pierwsze czytanie jest proklamowany fragment Księgi Wyjścia. Jest  to fragment szerszego bloku tekstowego mówiącego o zawarciu Przymierza. Chodzi o Przymierze zawarte pod Synajem, które zostało zapowiedziane w 19 rozdziale Księgi Wyjścia a zawarte później uroczyście, jak to jest przedstawione w 24 rozdziale tejże Księgi. W rozdziałach między 19 a 24 następuje przedstawienie Kodeksu Przymierza, czylii wynikających zeń przepisów  i jego instytucji. To z tego rodzaju tekstu (słowa) jest zaczerpnięty czytana w tę niedzielę fragment.

Czytany w 3 Niedzielę Wielkiego Postu fragment Księgi Wyjścia stanowi przedstawienie się Boga oraz przedstawienie Jego Woli w odniesieniu do Ludu, z którym Bóg ma zamiar zawszeć przymierze. Tak oto się przedstawia. Zwracamy uwagę najpierw na Jego imię i określenie się jako Bóg w odniesieniu do tego, kto Go słucha, a następne na Jego działanie.

 

Ja jestem Pan („Anochi Adonaj / Jahwe”),
twój Bóg („Elochejka”),
który cię wywiódł z ziemi egipskiej,
z domu niewoli (Wj 20,2).

 

Musimy wyjaśnić sobie kilka kwestii językowych. Dlatego przytoczyłem w brzmienie (fonetyczne) tego tekstu w języku hebrajskim.

 

1. Ja (jestem) Jahwe

W języku hebrajskim rozważana przez nas fraza: „Anochi Adonaj” nie ma orzeczenia. Dosłownie to brzemi: „Ja Jahwe”. Jest to normalna reguła języka hebrajskiego, że w przypadkach określenia czy przestawienia czegoś lub kogoś nie stosuje czasownika „jestem”, „jest”, lecz ma tylko zestawienie obok siebie podmiotu z określeniem. Czytaj więcej…

W każdym z trzech lat cyklu niedzielnego liturgicznego w drugą Niedzielę Wielkiego Postu czytamy opowiadanie o wydarzeniu na Górze Tabor, jakim było Przemienienie Jezusa na oczach trzech wybranych uczniów. Każdego roku słuchamy innego Ewangelisty. Jako pierwsze czytanie mamy zaś każdego roku inny fragment Księgi Rodzaju, ale zawsze odnoszący się do Abrahama. W roku A jest to powołanie Abrahama (Rdz 12), w roku B jest to opowiadanie o doświadczeniu Abrahama w obliczu Bożego polecenia złożenia ofiary z syna Izaaka (Rdz 22). W roku C jest to opowiadanie o zawarciu przymierza przez Boga z Abrahamem w rycie przejścia między połówkami porozcinanych zwierząt (Rdz 15). Te wydarzenia z życia Abrahama mają odniesienie do Przemienienia Pańskiego na Górze Tabor.

Tegoroczna Liturgia Słowa odnosi nas do wydarzenia na Górze Tabor przez to, co stało się na górze (pagórku) Moria. Bóg rzeką do Abrahama:

 

Weź twego syna jedynego,
 którego miłujesz, Izaaka,
idź do kraju Moria
i tam złóż go w ofierze
na jednym z pagórków, jaki ci wskażę (Iz 22,2).

 

Abraham, gdy usłyszał powyższe słowa Boga, miał już za sobą bogate doświadczenie wiary. Poznał, jak Bóg jest wierny danym przez siebie obietnicom. Poznał też, jak on, Abraham, wielokrotnie niedowierzał Bogu i „wykorzystał” obietnice dane mu przez Boga do tego, aby zrealizować coś na swój sposób. Tak było na przykład z Izmaelem.

 

1. Gotowość – owoc dotychczasowej wiary

Dotychczasowe doświadczenie wiary „uzdalniało” Abrahama do tego, by bez pytania wstać rankiem i osiodłać swego osła, zabrać z sobą dwóch swych ludzi i syna Izaaka, narąbać drwa do spalenia ofiary i ruszyć w drogę do miejscowości, o której mu Bóg powiedział. Czytaj więcej…


css.php