e-Rozmowy o Dobrej Nowinie

• Opublikowane:7 stycznia, 2012
• Komentarze:128 komentarzy
• Kategoria:Rozważanie czytań niedzielnych

W trzecią niedzielę okresu Bożego Narodzenia obchodzimy Święto Chrztu Pańskiego. Zamyka się tym samym okres Bożego Narodzenia i rozpoczyna się okres zwykły. Wymowne jest wspomnienie wydarzenia, które stoi na początku życia publicznego Jezusa. Boży Syn – Wcielone Słowo jako człowiek – Jezus z Nazaretu przyjmuje w Jordanie Chrzest, który przez Jana jest udzielany grzesznikom jako chrzest nawrócenia. To wydarzenie pokornego przyjęcia chrztu przez Jezusa z rąk Jana stanowi okazję do teofanii, czyli objawienia się Boga właśnie w Osobie Jezusa. To wydarzenie nie było potrzebne Jezusowi. Ono było i jest potrzebne nam ludziom.

Czytany podczas dzisiejszej liturgii perykopa z proroctwa Izajasza to fragment tzw. „Pierwszej pieśni o Słudze Jahwe”. Jest to jedna z czterech takich pieśni, które mamy u Izajasza. Charakteryzują one oczekiwanego Mesjasza, czyli Bożego Pomazańca, Tego, który jako Namszczony (Maschijah) miał objawić, tzn. urzeczywistnić zbawczą wolą Boga wobec ludzkości.

Tak o Nim mówi Prorok w imieniu samego Boga:

Oto mój Sługa, którego podtrzymuję.
Wybrany mój, w którym mam upodobanie.
Sprawiłem, że Duch mój na Nim spoczął;
On przyniesie narodom Prawo (Iz 42,1).

Gdy prorok wypowiadał słowa tej pieśni nie było dane współczesnym identyfikować owego Sługi Jahwe jako Syna Bożego. Proroctwa te były odczytywane po części w kluczu politycznym wyzwolenia z wygnania babilońskiego. Tytułem Pomazańca zostanie określony król perski Cyrus, za którego dokona się powrót z wygnania i otworzy się perspektywa odbudowy świątyni (zob. Iz 45,1nn). Jednakże przesłanie tych pieśni wykracza poza ramy ówczesnego wydarzenia i ostatecznie odnosi się do Jezusa Chrystusa.

1. Oto mój Sługa, którego podtrzymuję

Pierwszym elementem pieśni o Słudze, a tym samym i samej rzeczywistości, którą On przedstawia, jest Jego relacja do Boga. Później, w NT, zostanie objawione, że jest to relacja Ojca do Syna i Syna do Ojca. Czytaj więcej…

• Opublikowane:5 stycznia, 2012
• Komentarze:75 komentarzy
• Kategoria:Rozważanie czytań niedzielnych

Uroczystość Objawienia Pańskiego niesie ze sobą prawdę o Objawieniu Boga i Jego zbawienia skierowanym do wszystkich narodów.  Co prawda od samego początku Bóg miał na względzie zbawienie całej ludzkości. Tak wynika już z przesłania Protoewangelii (Rdz 3,15). Dokonywał jednak tego etapami powołując najpierw poszczególne osoby, w szczególności Patriarchów, a następnie powołując Lud Wybrany, z którego miał wyjść Mesjasz. Jego Osoba i Jego działanie chociaż najpierw odniesione do Narodu Wybranego dotyczyło i dotyczy całej ludzkości – wszystkich  narodów, także tych, które w języku biblijnym są nazywane poganami.

Ten aspekt historii zbawienia, zapowiadany przez Proroków – jak to czyni m.in. czytany dzisiaj fragment Izajasza – zawsze był obecny, chociaż nie zawsze jednakowo dochodził do głosu. Działanie zbawcze Boga dokonuje się bowiem na zasadzie świadectwa. To, co jest doświadczeniem zbawienia w jednym, wybranym „miejscu” (wydarzenie lub osoba) jest przeznaczone dla wszystkich na zasadzie niesionego świadectwa wzbudzającego wiarę.  Tak też to zapowiada wspomniany fragment Izajasza, w który Prorok zwraca się do Jerozolimy i mówi o niej. Jej „odbudowana” wielkość i nowy blask jej przyszłego życia mają jednak wpływ na inne narody.

Bo oto ciemność okrywa ziemię i gęsty mrok spowija ludy,
a ponad tobą jaśnieje Pan, i Jego chwała jawi się nad tobą.
I pójdą narody do twojego światła,
królowie do blasku twojego wschodu (Iz 60,2n).

Upokarzające dla Jerozolimy doświadczenie wygnania babilońskiego jakby skumulowało w niej i nad nią ciemności całej ludzkości. Można to sformułować ‑ korzystając z języka używanego dzisiaj w terapiach – następująco: Jerozolima, jako wybrany cząstka Narodu i uprzywilejowane w historii  zbawienia miasto dotknęło w wygnaniu babilońskim dna swej egzystencji. Jest to „dno” doświadczenia ludzkiego.

1. Ponad tobą jaśnieje Pan, Jego chwała jawi się nad tobą

Bolesne doświadczenie nie było celem i kresem, lecz konieczną okazją daną ku temu, by Jerozolima (człowiek wybrany) doświadczyła obecności Pana. Właśnie przy okazji i pośród poniżenia. Czytaj więcej…

• Opublikowane:4 stycznia, 2012
• Komentarze:32 komentarze
• Kategoria:Spotkania i wizytacje

Wieczorem 4 stycznia 2012 r. w Domu Biskupim odbyło się spotkanie kolędowe z Osobami, które w ostanich latach przyjęły chrzest jako dorośli. Przeczytaliśmy fragment Pisma św. – Ga 4,4nn. To słowo mówi o nastaniu pełni czasu z chwilą przyjścia Jezusa Chrystusa. Przyszedł On dla wyzwolenia człowieka spod Prawa i ze wszelkieg rodzaju lęku (o siebie) i wsuelkich przejawów niewoli. Dzieliliśmy się świadectwami tego wszystkiego, co przez chrzest stało się udziałem naszego życia. Swiadectwa były przeplatane śpiewem kolęd i potrzebnymi wyjaśnieniami dotyczącymi życia chrześcijańskiego.

Jestem przekonany, że było to dpobre spotkanie i mam nadzieję, że jego owoce będą trwały. Podobnie jestem przekonany, że dobrze będzie, jeśli spotkamy się ponownie za kilka miesięcy.

Zapraszam do dalszego dawania świadectw i poruszania zagadnień nurtujących nasze ludzkie serca.

Bp ZbK

• Opublikowane:2 stycznia, 2012
• Komentarze:44 komentarze
• Kategoria:Spotkania i wizytacje

Dnia 2 stycznia 2012 w Domu Biskupim przy ul Cmentarnej odbyło się drugie spotkanie z grupą małżeństw. Kontynuowaliśmy tematykę rozpoczętą podczas poprzedniego spotkania, mianowicie zagadnienie przymierza – czyli  wprowdzenie dwojga w przymierze z Bogiem przez sakramentalną tajemnicę Chrystusa. Dopiero odniesienie do Jezusa Chrystusa – do Jego Smierci i Zmartwychwstania pozwala małżonkom przeżywać jedność i nierozerwalność ich związku w Chrystusie oraz otwartość na życie.

Dalej staraliśmy się wyakcentować to, co czyni małżeństwo chrześcijańskie znakiem obecności Boga w dzisiejszym świecie. Istnieje bowiem niebezpieczeństwo upodobniania się do świata i przyjmowania mentalności świata. Na to niebezpieczeństwo są narażone przede wszystkim rodziny. Potrzeba więc pogłębiania i umacniania świadomości tego, co stanowi o tożsamości chrześcijańskiego małżeństwa i chrześcijańskiej rodziny.

Zachęcam do dalszej wymiany myśli.

Bp ZbK

• Opublikowane:1 stycznia, 2012
• Komentarze:62 komentarze
• Kategoria:Rozważanie czytań niedzielnych

Początek roku kalendarzowego. Rozpoczyna go liturgicznie Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi. Jest to bardzo wymowne. Ona bowiem stoi na początku spełnienia się ostatecznego etapu historii zbawienia, jakim było Wcielenie Słowa Bożego. Syn Boży stałą się Człowiekiem i narodził się z Maryi Dziewicy. To jest prawdą naszej wiary i to stale naznacza nasze chrześcijańskie życie. Maryja – Matka Syna Bożego jest także naszą Matką w porządku wiary.

Cudowne Poczęcie i Narodzenie Syna Bożego, spełnione w Niej, staje się dzięki wierze także w nas jako narodziny nowego człowieka. W ten sposób spełniają się obietnice dane narodowi wybranemu, których spadkobiercami jesteśmy wszyscy wierzący. Spełnia się w ten sposób w nas i na nas błogosławieństwo Boga, czyli Jego dobroć i łaskawość wobec człowieka. Spełnia się w ten sposób wyprowadzanie człowieka z przekleństwa, jakie zawisło nad człowiekiem wskutek grzechu, a czego wyrazem jest śmierć. To Jezus, narodzony z Maryi, narodzony pod Prawem, aby – jako przeklęty w oczach Prawa – wyzwolić nas spod niewolniczej zależności od Prawa i uczynić błogosławieństwem i sprawiedliwością Bożą (zob. Ga 3,13; 4,4n; 1Kor 15,55nn, 2Kor 5,21).

Ta centralna prawda naszego zbawienia i rodzenia się w nas nowego człowieka jest między innymi spełnieniem błogosławieństwa, jakie jest zawarte w Księdze Liczb i które czytamy dziś podczas Liturgii:

Niech cię Pan błogosławi i strzeże.
Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską.
Niech zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy pokojem (Lb 6,24nn).

To błogosławieństwo jest błogosławieństwem kapłańskim, jaki zostało powierzone Aaronowi i jego synom, by tak błogosławili synów Izraela, czyli cały naród wybrany. Jest to błogosławieństwo kultyczne związane z posługą kapłańską – tak jak ona była widziana w Starym Testamencie. W Nowym Testamencie – w Jezusie Chrystusie otrzymuje swoje nowe znaczenie. Członkowie ludu Bożego Nowego Przymierza otrzymują nowy sposób rozumienia i przeżywania treści zawartych w tym błogosławieństwie. Treści są wyrażone w sześciu kolejnych czasownikach, które mają charakter optatywny czyli są życzeniem, w którym jesteśmy odniesieni do działania Boga. Spójrzmy na te kolejne trzy pary treści wyrażających to błogosławieństwo.

1. Niech cię Pan błogosławi i strzeże

Samo pojęcie błogosławienie i błogosławieństwa (berakach) łączy się z perspektywą życia. To Bóg w akcie stworzenia pobłogosławił najpierw wszystkim istotom żywym mówiąc: Bądźcie płodne i rozmnażajcie się … (Rdz 1,22), Czytaj więcej…