e-Rozmowy o Dobrej Nowinie

• Opublikowane:6 listopada, 2011
• Komentarze:14 komentarzy
• Kategoria:Spotkania i wizytacje

Dziś, 6 istopada 2011 roku w 32 Niedzielę zwykłą odbyła się witytacja kanoniczna parafii pw. św. Maksymiliana. Parafia jest prowadzona prze Ojców Franciszkanów Konwentualnych. Jest to Parafia na obrzeżach Siedlec i oprócz Mieszkańców Siedelc należą do niej Mieszkańcy kilku okolicznych wiosek. Parafia istnieje kilkanaście lat. Ma do dyspozycji kaplicę, w której odbywa się liturgia i dom parafialny, gdzie odbywają się różnego rodzaju spotkania. Parafia podjęła w ostanim czasie budowę nowej świątyni i zaplecza duszpasterskiego.

W ramach przewidzianego ceremoniału ingresu miała miejsce katecheza. Jej głównym motywem była świadmoścć tożsamości chrześcijańskiej i potrzeba odpowiedniej formacji,  czyli inicjacji chrześcijańskiej. 
Czytania liturgiczne Euchrystii dzisiejszej niedzieli ukierunkowywały treść homilii na Mądrość Bożą i umiejętność przyjmowania jej w czuwaniu. Przypowieść o pannach mądrych i głupich sugeruje myśl, że nie wystarczy mieć lampę i nie wystarczy ją pielęgnować i troszczyć się o jejwygląd. Trzeba zatroszczyć się o to, by mieć do dyspozycji oliwę.  Można to przenieść na życie sakramentalne i wszystkie praktyki religijne. One nie wystarczą – nawet jeśli są najpiękniej zorganizowane i przeprrowadzone. Nie wystarczy przyjmowanie sakramentów. Trzeba przyjąć ducha, który z tymi sakramentami jest związany i który z nich wynika. Trzeba czujności co do przyjmownia Ducha Swiętego podczas wszystkich naszych czynności i obrzędór rytualnych.

Po litugii Eucharystii odbyło się spotkanie z grupami i ruchami oraz stowarzyszeniami działającymi na terenie Parafii. Później także spotkanie z Radą Parafialną i wizyta u jednej z Rodzin tejże Parafii. Na zakończenie miało miejsce spotkanie z Nauczycielami i Pracownikami Szkoły Podsatwowej i Gimnazjum w Golicach. Wszystkie e spotkania były dla mnie intersujące. Dały mi pewien lepszy wgląd w życie i działalność Parafii. Dziękuję wszystkim i zapraszam do kontynuacji tych spotkań przez wymianę zdań tutaj na blogu.

Bp ZbK

• Opublikowane:5 listopada, 2011
• Komentarze:0 Komentarzy
• Kategoria:Rozważanie Ewangelii

Ewangelia 32 Niedzieli roku A (Mt 25,1-13) to przedostania przypowieść, jak Jezus wypowiada w Mateuszowej Ewangelii. Ostatnią jest przypowieść o rozliczaniu się ze sługami z powierzonych talentów. Po niej następuje prorockie słowo Jezusa o sądzie na końcu czasów. W zen sposób kończy się opowiadanie o ziemskiej, publicznej działalności Jezusa. Pozostaje już opowiadanie o Jego Męce i Zmartwychwstaniu.

Nie dziwi w tym kontekście przypowieść o konieczności właściwego przygotowania się na spotkanie. Jest to coś więcej niż tylko czuwanie. Chociaż ono też jest potrzebne. Jednakże nawet jeśli nie będzie w pełni najlepiej przeżyte, to jeszcze nie ma decydującego wpływu. Z przypowieści dzisiejszej zdaje się wynikać, że w tym czuwaniu, które po części się uda, a po części nie będzie doskonałe (wszystkie bowiem z owych dziesięciu panien posnęły), chodzi o to, by mieć odniesienie do tego, co jest istotne. To przedstawia oliwa w naczyniach

Gdy o północy rozległo się wołanie: „Oto idzie pan młody, wyjdźcie mu na spotkanie”, okazało się, że nie wszystkie – po przebudzeniu – były gotowe z przygotowanymi lampami. Nastąpił wtedy moment rozpoznania i bolesne doświadczenie, że nie można skorzystać z pomocy innych. Już nie było czasu na swoistą ludzką solidarność i polubowne załatwienie sprawy. Tak oto odbyła się owa wymiana zdań:

„Użyczcie nam swej oliwy, bo nasze lampy gasną”.

Odpowiedziały roztropne:

„Mogłoby i nam, i wam nie wystarczyć.
Idźcie raczej do sprzedających i kupcie sobie!” (Mt 25,8n).

Chciałoby się powiedzieć, że owe roztropne panny postąpiły egoistycznie i niegrzecznie. Nie były solidarne w stosunku do swoich koleżanek. Dały co prawdą dobrą radę, ale ta okazała się wręcz niekorzystna. Gdy bowiem owe nieroztropne (lepiej wprost: głupie – taki jest termin grecki „morai”) poszły, by zakupić oliwy, stało się to, na co wszystkie czekały. Ich natomiast wtedy właśnie nie było. Były gdzie indziej. Nie weszły do sali biesiadnej na gody z panem młodym.

1. Okoliczności

Dla zrozumienia tej przypowieści i jej wagi – szczególnie w kontekście mającej nastąpić Męki Jezusa – pomocne jest uświadomienie sobie tego, że zwyczaje wschodnim, ceremonia zaślubin i godów weselnych były związane z pertraktacjami dotyczącymi spraw majątkowych. Czytaj więcej…

• Opublikowane:5 listopada, 2011
• Komentarze:0 Komentarzy
• Kategoria:Spotkania i wizytacje

W sobotę, 5 listopada 2011 roku w sali wielofunkcyjnej KLO przy Parafii pw. św. Józefa odbyłem spotkanie z Rodzicami Dzieci przygotowujących się do I Komunii świętej z terenu parafii siedleckich.

Poruszonych zostało kilka tematów. Tematyka dotyczyła najpierw przeżywania relacji na płaszczyźnie osobistej, rodzinnej i wspólnoty szerszej jak np. parafialna czy  ogólnokościelna a nawet społeczna.

Następnie mówiliśmy o Eucharystii jako pokarmie, w którym spożywamy Ciało i Krew Naszego Pana Jezusa Chrystusa, by być utrzymanym w życiu, w którym dokonuje się umieranie i zmartwychwstawanie. Jest to bardzo ważny aspekt – specyficzy dla pokarmu, który nas przemienia.

 Wreszcie mówiliśmy o wspólnocie, która buduje się dzięki spożywaniu Eucharystii – wspólnota rodzinna i parafialna.

Ten wpis może posłużyć dalszej wymianie zdań, stawianiu pytań i ewentualnych sugestii, które mogą pomóc w przeżywaniu Eucharystii przez nas dorosłych oraz mogą pomóc nam wprowadzać w tę Tajemnicę nasze dzieci. Podaję ten wpis powtarzajłąc go z ubiegłego roku.

Audio konferencji będzie podane  przez Redakcję KRP – być może jutro.

Podałem też , jako tekst do przeczytania i materiał do refleksji fragment mojej książki o mówiący i Eucharystii w życiu Małżeństwa i Rodziny chrześcijańskiej. Przytaczam go tutaj.

Eucharystia i małżeństwo

Małżeństwo chrześcijańskie to sakrament jedności w służbie życia. Także rodzina chrześcijańska jako owoc małżeństwa to szczególny wyraz tego sakramentu jedności, przymierza, w którym dwoje różnych zawierzając siebie Bogu i opierając się na Jego wierności, ślubują sobie jedność i wierność. Nie trzeba nikogo przekonywać, jak trudna jest ta jedność, jak trudne jest stawanie się w sposób wyłączny
i wierny jednym ciałem (U rabinów możemy spotkać się z porównaniem małżeństwa do przejścia przez Morze Czerwone Czytaj więcej…