Modlitwa uczniów Jezusa (17 Ndz C – 2010)

by bp Zbigniew Kiernikowski

Przeżywamy już 17 Niedzielę roku C. Czytamy dalszą część Ewangelii wg św. Łukasza (11,1-13). Ewangelista relacjonuje, w trochę inny sposób niż to mamy u św. Mateusza, przekazanie przez Jezusa uczniom Modlitwy Pańskiej. W kontekście modlitwy samego Jezusa jeden z uczniów poprosił Go, aby nauczył ich modlić się. Odwołał się przy ty, także do tego, jak to Jan Chrzciciel uczył swoich uczniów modlitwy. Łukaszowi zależy na tym, żeby pokazać modlitwę uczniów Chrystusa w odniesieniu do modlitwy samego Jezusa a także do tradycji Starego Testamentu. Chociaż ukaże jednocześnie, że modlitwa ucznia Jezusa ma już inny tenor i zawiera inny sposób wchodzenia w relację z Bogiem jako Ojcem, który daje Ducha Świętego. Nadto prowadzi do tworzenia się wspólnoty wiernych opartej przede wszystkim na logice przebaczenia.

Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze, niech się święci Twoje imię . . .

Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom,
o ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą (Łk 11,2n.13). 

Jednym z aspektów tego przekazania modlitwy, jakie mamy u Łukasza, jest – jak się wydaje – położenie akcentu nie tyle na treści wyrażane w modlitwie, ile na ufność z jaką można się zwracać do Boga jako Ojca, by otrzymać nie jakiekolwiek dary, lecz ostaecznie Ducha Świętego, który nas czyni dziećmi Bożymi – wspólnotą. 

1. Uświęcenie imienia Bożego jako Ojca

Na pierwsze wrażenie może wydawać się dziwne, że człowiek, uczeń Jezusa, ma prosić Boga, by Jego imię było uświęcane. Gdy mowa o imieniu Boga chodzi o przejaw Jego obecności i komunikowanie człowiekowi prawdy o Jego naturze, takiej, jaka została objawiona przez Jezusa – Syna Bożego. Jest to przede wszystkim natura Ojca. Czytaj więcej…

css.php