Słyszymy dzisiaj, w 13 Niedzielę roku C, dalszy fragment Ewangelii wg św. Łukasza (Łk 9,51-62). W historii Jezusa, jak ją przedstawia św. Łukasz, jest to decydujący moment, w którym Jezus podejmuje drogę do Jerozolimy. Jezus ma świadomość tego, co Go tam czeka. Odrzucenie, śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie. To pierwsze jednak jest decydujące. Trzeba wejść w decyzję przyjęcia odrzucenia i śmierci. Zmartwychwstanie będzie konsekwencją. Wielokrotnie o tym mówił w zapowiedziach. Teraz przyszedł czas, aby to się spełniło. Jezus idzie swoją drogą i spotyka na niej ludzi. On otwiera przed nimi swoją drogę jako jedyną dla spełnienia człowieczeństwa. Ewangelista przedstawia nam reakcje ludzi , którymi Jezus na tej drodze się spotkał i których wezwał do pójścia za Nim.  

1. Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz!
2. Panie, pozwól mi najpierw pójść i pogrzebać mojego ojca!
3. Panie, chcę pójść za Tobą, ale pozwól mi najpierw pożegnać się z moimi w domu!
(Łk 9,57.59.61).

Takie oto są reakcje ludzi na postawę Jezusa na Jego drodze. Jeden chce iść za Jezusem, ale Jezus go wskazuje, jaka jest Jego droga i w pewien sposób ostrzega tego człowieka a z drugiej strony nie wyklucza możliwości pójścia za Nim, gdy kto jest gotów podjąć konsekwencje tej drogi. Pozostali chcieliby pójść, ale mają najpierw do załatwienia swoje sprawy. Popatrzmy kolejno na te reakcje. Może odnajdziemy w nich także samych siebie.

1. Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł oprzeć

Pierwszy chciał iść za Jezusem dokądkolwiek pójdzie Jezus. Zapewne był to ktoś, kto w jakiś sposób został dotknięty przez nauczanie i działanie Jezusa. Czytaj więcej…

W 11 Niedzielę zwykłą roku C czytamy dalszy ciąg Ewangelii wg św. Łukasza (7,26 – 8,3). Jest to opowiadanie o kobiecie, która prowadziła w mieście grzeszne życie, a która przystąpiła do Jezusa podczas uczty w domu jednego z faryzeuszy. Przystąpiwszy do Jezusa zaczęła obmywać Jezusowe stopy swoimi łzami, wycierała je swoimi włosami i namaszczała je olejkiem.

Wzbudziło to konsternację wśród zebranych gości, a przede wszystkim zdziwienie u gospodarza. W jego myślach powstawały pytania. Jezus poznał jego myśli i ocenił całą sytuację odnosząc ją do swojej misji. Zwrócił się więc do gospodarza:

Szymonie, muszę ci coś powiedzieć (…)
Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała
(Łk 7,40.47).  

Scena opisana przez św. Łukasza we fragmencie Ewangelii czytanej tej niedzieli wyraża jeden z bardzo istotnych momentów całego zbawczego dzieła dokonanego przez Jezusa Chrystusa. Jezus stanął wśród ludzi takich, jakimi byli, by nieść im pomoc, zbawienie – by dać im możliwość przystąpienia do Boga. Nie wybierał doskonałych, lecz zwrócił się przede wszystkim do grzesznych. Takimi zresztą byli i są wszyscy, chociaż nie wszyscy chcą się do tego przyznać i za takich uznać.

1. Jezus wśród ludzi – nowość relacji

Jezus dawał się zapraszać, dotykać, spotykać. Zapraszali Go ci, którzy mieli ku temu zewnętrzne warunki i mieli wewnętrzne swoje przekonanie (naturalnie nie zawsze słuszne), że są, patrząc ze ludzkiej pozycji, godni i mogą zaprosić Jezusa. Czytaj więcej…

Wracamy do niedzielnych ewangelii okresu zwykłego, roku C, w którym czytamy kolejne fragmenty ewangelii wg św. Łukasza. W dziesiątą Niedzielę zwykłą czytamy opowiadanie o wskrzeszeniu młodzieńca z Nain (Łk 7,11-17). Relacja św. Łukasza z tego wydarzenia jest bardzo prosta i zarazem wymowna. Jest to wydarzenie, o którym mówi tylko św. Łukasz. Za tym stoją zapewne różne racje. Szczególna predylekcja Łukasza do ukazania Jezusa jako tego, kto lituje się nad słabymi i potrzebującymi. W tę kategorię wchodzi właśnie wdowa, która miała jedynego syna. Ta śmierć jedynego syna wdowy poruszyła całe miasteczko. W orszaku pogrzebowym towarzyszył spory tłum mieszkańców miasta.

Z drugiej strony szedł Jezus z uczniami a z nimi wielki tłum. Te dwa orszaki spotkały się u bram miasta. Wtedy to Jezus użalił się na wdową i powiedział do niej:  

Nie płacz!

Następnie zwrócił się do zmarłego:

Młodzieńcze, tobie mówię wstań! (Łk 7,13n).

Te dwie wypowiedzi Jezusa zmieniły wszystko. Wypowiedziane przez niego słowo dokonało cudu wskrzeszenia młodzieńca i tym samym uwolniło wdowę od płaczu i smutku. Warto zauważyć, że Jezus najpierw zwrócił się do wdowy z zachętą czy pocieszającym poleceniem: Nie płacz! Możemy sobie wyobrazić, że między tymi słowami Jezusa a cudem wskrzeszenia młodzieńca w sercu wdowy upłynęły krótkie, ale intensywne chwile wielkiego przeżywania czegoś i oczekiwania na coś, czego zapewne nie mogła sobie wyobrazić. Był to zapewne czas intensywnej nadziei i oczekiwania, w którym – jak to bywa w takich chwilach – tylko jedno jest ważne.

1. Jezus wzbudził nadzieję zanim dokonał cudu

Ewangelista Łukasz opowiadając tę scenę wskrzeszenia młodzieńca stawia w centrum uwagi  – jak się wydaje – nie tyle sam fakt wskrzeszenia, lecz pełną litości relację Jezusa do wdowy i przywrócenie jej jedynego syna. Czytaj więcej…


css.php