Miłość to nie tylko wzajemność (5 Ndz Wlkn C – 2010)

by bp Zbigniew Kiernikowski

Piąta Niedziela Wielkanocna w roku C podaje nam bardzo krótki fragment Ewangelii wg św. Jana (13,31-35). Jest to początek mowy Jezusa skierowanej do uczniów po wyjściu Judasza z Wieczernika. Warto przypomnieć przebieg tych wydarzeń. Na początku wieczerzy Jezus umył uczniom nogi. Następnie w krótkim przemówieniu do uczniów zwrócił uwagę na relacje jakie mają zachodzić między nimi – skoro On, Nauczyciel i Pan, tak uczynił to i oni winni sobie wzajemnie tak czynić. W tym kontekście dokonuje się wyjawienie zdrajcy. Judasz, po otrzymaniu umaczanego kęska wyszedł.

Wtedy to Jezus wypowiedział słowa, które stanowią niedzielną perykopę ewangelijną. Mówi w niej o otoczeniu Go chwałą przez Boga Ojca i tym samym oddaniu tej chwały Ojcu. Odnosi się to do Jego Męki i Zmartwychwstania. W dalszym wymiarze można odnieść te słowa Jezusa także to do wszystkiego, co będzie owocem tego otoczenia Syna chwałą w tych, którzy w wierze pójdą za Nim, czyli w Jego uczniach. Wtedy to też Jezus zostawia uczniom jeden z przejawów swojego testamentu:

 

Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem;
żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie (J 13,34).

 

To przykazanie miłości wzajemne, ale odniesionej do miłości Jezusa wobec „swoich” jest jednym ze znamion otoczenia Jezusa chwałą. Jest to Jego dzieło. Lepiej wyrażając jest to działo Ojca wykonane przez Jezusa i niejako w Jezusie. Dlatego Jezus mówi, że Ojciec w Nim zostanie otoczony chwałą

1. Komunia (jedność) i chwała Boga oraz jej zaburzenie w grzechu

Jezus po to stał się człowiekiem i po to przyszedł na świat, aby chwałę Boga przeżyć w swoim człowieczeństwie i dać ludziom udział w tej chwale. W ten sposób człowiek na nowo może stać się chwałą Boga. Czytaj więcej…

css.php