Wyprostujcie się i podnieście głowy (1. Ndz Adw C 2009)

by bp Zbigniew Kiernikowski

 

Wchodzimy już w kolejny czas adwentowy i rozpoczynamy nowy rok liturgiczny. Podczas niedzielnych liturgii będziemy w tym roku korzystać z czytań cyklu C. Będziemy czytać zasadniczo fragmenty Ewangelii wg św. Łukasza. Te perykopy ewangelijne będą stanowić przedmiot naszych rozważań. W pierwszą niedzielę Adwentu w roku C czytamy fragment Ewangelii wg św. Łukasza, który jest podobny do fragmentu czytanego przed dwoma tygodniami Ewangelii wg św. Marka.

W pierwszym okresie Adwentu nasze myśl jest kierowana ku rzeczom ostatecznym, tzn. odnoszącym się do końca czasów. Są to jednak także sprawy ostateczne czyli zasadnicze, tzn. odnoszące się do istoty tego, co staje się i musi się stać w relacji człowiek i świat do Boga. W wypowiedziach Słowa Bożego odnoszących się do rzeczy ostatecznych znajdujemy wskazania do tego wszystkiego, co stanowi fundament naszej postawy w wierze i co do postępowania (działania).

Jezus w czytanej Ewangelii mówi o znakach, które pojawią się na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec szumu morza i jego nawałnicy. 

Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, nadchodzącego w obłoku z wielką mocą i chwałą.
A gdy się to dziać zacznie,
nabierzcie ducha i podnieście głowy,
ponieważ zbliża się wasze odkupienie (Łk 21,27n). 

Mamy z jednej strony obraz zamieszania i zniszczenia a z drugiej pojawienie się Kogoś, kto przedstawia moc i stałość. Ma władzę, do której wszystko z konieczności musi się odnieść. On bowiem stanowi ośrodek wszystkiego, co się dzieje.

1. Pierwotna sytuacja

W tym obrazie nakreślonym przez Jezusa możemy widzieć – pewnym sensie – nawiązanie do sytuacji początku stworzenia. Na początku była nicość, pustka i bezład. Nad bezmiarem wód unosił się Duch Pański. To przez Niego wszystko stawało się i nabierało sensu jako zróżnicowane istnienie, które wchodziło w harmonię stworzenia. Wszystko otrzymywało swoje miejsce i sens. Czytaj więcej…

css.php