Potrzeba otwarcia – dar uzdrowienia (23. Ndz B 2009)

by bp Zbigniew Kiernikowski

W 23. Niedzielę roku B czytamy fragment Ewangelii wg św. Marka (7,31-37). Należy on do tej części Ewangelii, która opowiada o działalności Jezusa między Galileą o okolicznymi krainami – także terenami pogańskimi: Jezus przygotowuje stopniowo uczniów na wydarzenia, jakie mają się spełnić w Jerozolimie, czyli na swoją mękę i zmartwychwstanie. Ukazuje w ten sposób to, co stanowi istotę Jego posłannictwa. Uczniowie wielu rzeczy nie rozumieją. Widzą cuda, słuchają słów Jezusa, są świadkami tego, jak wieść o Jezusie się rozchodzi, mimo że Jezus często poleca, aby nie rozpowiadano tego wszystkiego aż Syn człowieczy zmartwychwstanie. Dopiero bowiem Zmartwychwstanie Jezusa nada sens temu wszystkiemu, co działo się za dni Jego ziemskiego życia. Zanim jednak to się dokona, wszędzie tam, gdzie Jezus się pojawia , naucza i dokonuje cudów, panuje zdumienie i mówią o Nim:

Dobrze uczynił wszystko. Nawet głuchym słuch przywraca i niemym mowę (Mk 7,37).

Jezus bowiem przyszedł na świat po to, aby przywracać, aby otwierać, aby człowieka wprowadzać na nowo w potrzebne jemu relacje z bliźnimi i z Bogiem.

1. Uzdrowienia fizyczne znakiem uzdrowienia wnętrza człowieka

Człowiek został przez Boga tak pojęty i tak stworzony, by przeżywać siebie w relacji do Boga i do bliźniego. Relacja do Boga streszcza się w tym, że człowiek został stworzony na obraz i podobieństwo Boga. Czytaj więcej…

css.php