Świątynia Boga (3. Ndz WlkP B)

by bp Zbigniew Kiernikowski

W trzecią Niedzielę Wielkiego Postu w roku B czytamy Ewangelię przedstawiającą drugi cud, jaki według św. Jana, Jezus uczynił podczas swojej publicznej działalności. Jest to wypędzenie przekupniów ze świątyni, albo – jak to bywa też nazywane: oczyszczenie świątyni. Ta druga nazwa może lepiej oddaje sens i rolę tego wydarzenia według myśli św. Jana Ewangelisty. W pierwszym cudzie, jakim było przemienienie wody w wino podczas godów weselnych w Kanie Galilejskiej, Jezus ukazał przemianę i nowość, jakie miały stawać się w życiu ludzi. Taki to początek cudów, czyli znaków uczynił Jezus, i uwierzyli w Niego Jego uczniowie.

 Ci uczniowie idą teraz z Jezusem do Jerozolimy i są świadkami innego znaku. Jezus wypędza przekupniów ze świątyni. Zapewne nie rozumieją tego, że Jezus burzy to, do czego byli przyzwyczajeni. Jeszcze bardziej nie rozumieją słów, jakie Jezus wypowiada o zburzeniu świątyni. Myśleli bowiem o świątyni jako budynku, być może także jako instytucji. Tymczasem Jezusowi o coś innego chodziło i czym innym chciał ich i wszystkich obdarować.

On zaś mówił o świątyni swego ciała.

Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus.

 Przyjrzyjmy się bliżej temu wydarzeniu i jego znaczeniu, byśmy mogli też lepiej rozumieć to, co to wydarzenie oznacza także dla naszego życia. Ten znak, uczyniony przez Jezusa, przekazuje bowiem nam treści, które wskazują nam drogę i kierunek naszego poznawania i myślenia a w konsekwencji też naszego działania. 

1. Świątynia – miejsce kultu

Świątynia w tradycji żydowskiej była uznawana za coś najświętszego. Było to miejsce kultu składanego Bogu i tym samym wyraz i znak więzi tego ludu ze swoim Bogiem. Był to kult taki, jaki w owym czasie mógł być przez ludzi rozumiany i przyjęty. Czytaj więcej…

css.php