Weszliśmy w nowy okres roku liturgicznego – w Wielki Post. W pierwszą Niedzielę Wielkiego Postu tradycyjnie jest czytana Ewangelia o kuszeniu Pana Jezusa na pustyni przez szatana. W roku B jest to Ewangelia wg św. Marka (1,12-15). To wydarzenie kuszenia ma miejsce bezpośrednio po Chrzcie Jezusa w Jordanie. Ewangeliści synoptyczni (Mt, Mk, Łk) łączą te dwa wydarzenia. Czynią to z różną intensywnością i kładąc różne akcenty na ten związek. Zdaje się to mieć ważne znaczenie, iż te dwa wydarzenia, pod pewnym względem tak przeciwne sobie, pozostają w tak bliskim związku. Ewangelista Marek wskazuje na bezpośredniość czasową i na to, że to właśnie Duch wyprowadza Jezusa na pustynię, a Mateusz określi nawet wprost cel tego wyprowadzenia: aby był kuszony przez diabła (Mt 4,1).

 

Zaraz też Duch wyprowadził Go na pustynię.

Czterdzieści dni przebył na pustyni, kuszony przez szatana (Mk 1,12n).

 
Przypatrzmy się temu wydarzeniu zapisanemu przez Ewangelistów i nam przekazanemu, abyśmy mieli też wgląd nie tylko w to, co przeżywał Jezus, ale także to, co dzieje się w nas. On bowiem przeżył to wszystko dla nas, dla naszego uzdrowienia, dla naszego wyzwolenia z zależności szatana.

1. Duch – moc wprowadzająca na pustynię

Jezus podczas Chrztu w Jordanie stanął po stronie grzeszników. Sam bez grzechu zjednoczył się w historii swego życia z grzesznikami. To było później przedmiotem zdziwienia i zarzutów wobec Jezusa, że trzymał z grzesznikami. Czytaj więcej…


css.php