Czuwajcie! – I Ndz Adwentu B

by bp Zbigniew Kiernikowski

Rozpoczynamy kolejny Adwent. Czas przygotowania na Przyjście Pana. Czas przeżywania przychodzenia Pana w naszej codzienności i przygotowania do celebrowania pamiątki Jego ziemskiego Narodzenia. Ten czas jest bogaty w tajemnicę oczekiwania i kształtowania w nas wierzących postawy gotowości na to przedziwne i wielorakie spotkanie. To spotkanie jest całkowicie dla nas.

On przychodzi, by nas ubogacić. By jednak to mogło się stać, musi w nas dokonać się coś z opuszczenia tego, co nam przeszkadza Go prawdziwie spotkać i być z Nim w komunii. Inaczej mówiąc, nie możemy Go spotkać, pozostając takimi, jakimi jesteśmy, tzn. skierowani na siebie samych. On chce w nas to sprawić, byśmy odwrócili się od siebie, a zwrócili się ku Niemu. Chce, byśmy stawali się na Jego podobieństwo. Dlatego wzywa nas:

Patrzcie! Miejcie otwarte oczy! (Mk 13,33).

 Proponuję taki oto, jak wyżej, przekład wezwania z pierwszego wiersza perykopy ewangelijnej czytanej w I Niedzielę Adwentu roku B (Mk 13,33-37). Jest to przekład mniej uroczysty, ale za to bardziej bezpośredni. Można powiedzieć wprost narzucający się i przynaglający z pewną mocą a nawet gwałtownością. Jest to wezwanie, by zobaczyć, co się stało, szczególnie wtedy, gdy dzieje się coś nadzwyczajnego.

Różne czasowniki – stopniowanie intensywności czuwania?

 Warto zwrócić w tym względzie uwagę na zasygnalizowany już pewien szczegół, który – moim zdaniem – będzie pomocny w odczytaniu orędzia niedzielnej Ewangelii. Czytaj więcej…

Życie z Ewangelii – wolne od Prawa (P 9)

by bp Zbigniew Kiernikowski

Kontynuujemy nasze rozważana o życiu chrześcijańskim według Ewangelii św. Pawła, która jest jednym ze sposobów spełniania się Ewangelii Jezusa Chrystusa. Jest życiowym ukonkretnieniem przyjętej Ewangelii Chrystusa. Paweł pisze ze swego doświadczenia, w którym został pochwycony przez Chrystusa i został wyzwolony spod zależności Prawa. Nie jest to jednak, jak mogłoby się w pierwszej chwili kojarzyć, ominięcie Prawa, lecz takie wyzwolenie od Prawa, które prowadzi do wypełnienia Prawa. W kolejnych odcinkach stopniowo przybliżamy sobie tę wielką prawdę. W Liście do Galatów Paweł mówi:

Umarłem dla Prawa przez Prawo, aby żyć dla Boga:

razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża.

Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus (Ga 2,19n).

Mocnym twierdzeniem Pawła jest, że usprawiedliwienie człowiek otrzymuje nie przez wypełnienia Prawa, lecz przez wiarę w Jezusa Chrystusa (Ga 2,16; Rz 3,28). W różnych mementach była już o tym fragmentarycznie mowa. Uważam jednak, że trzeba tutaj jeszcze kilku zdań na ten temat.

Usprawiedliwienie przez wiarę

Ten temat jest bardzo trudny i jest przedmiotem wielu dyskusji i orzeczeń. Nie wchodzę tutaj w szczegółowe rozważania. Czytaj więcej…

Sąd Króla – Syna Człowieczego

by bp Zbigniew Kiernikowski

Przed nami Uroczystość Chrystusa Króla. Ewangelia o Sądzie Ostatecznym (Mt 25,31-46). W pozostałych czytaniach staje przed nami Chrystus jako pasterz, który jest wśród rozproszonych owiec i zwycięzcy, które króluje nad wszystkim – łącznie ze śmiercią. On najpierw jest i działa, by gromadzić to, co jest rozproszone – by tworzyć wspólnotę swego Ludu. Przyjdzie jednak czas, kiedy dokona sądu oddzielenia. Dokona go nad wszystkimi narodami. Zasiądzie wówczas na obłokach jako Syn człowieczy pełen chwały.

 

Zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jednych ludzi od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów. Owce postawi po prawej, a kozły po swojej lewej stronie.

Jest to ten sam Syn Człowieczy, który kiedyś znalazł się wśród rozproszonych owiec. My zaś wszyscy to ci, którzy wskutek grzechu zostaliśmy rozproszeni. 

Nasze zagubienie i rozproszenie

 Szatan przez grzech zdołał wpoić w nas przekonanie, że każdy z nas może być jak Bóg. Każdy z nas, zwiedzionych przez szatana, na „podwórku” swego życia chce pokazać, iż jest panem i władcą choćby małej przestrzeni życiowej. Czytaj więcej…

W ostatnim rozważaniu podjęliśmy zagadnienie chrześcijaństwa na tle religijności pogańskiej. Dla wyjaśnienia i uniknięcie nieporozumień podkreślam, że mówimy tutaj o pewnych typach, czyli rodzajach zachowań. Są, więc tutaj przedstawione pewne charakterystyczne cechy myślenia i postaw pogańskich bądź faryzejskich bądź to chrześcijańskich. Nie jest możliwe przedstawienie w tych krótkich rozważaniach pełnego obrazu każdego z tych sposobów życia. One też w praktyce nie istnieją w stanie czystym. Proszę, więc o taki odbiór proponowanych tutaj przeze mnie przedstawień tych typu postaw. W tym odcinku przedstawiam chrześcijaństwo na tle tego, co jest charakterystyczne dla legalizmu religijnego czyli inaczej mówiąc na tle pojmowania życia, jako realizacji Prawa w celu dojścia do zbawienia. Św. Paweł przedstawiając ten problem w Liście do Galatów wypowiada takie oto znamienne słowa:

Prawo nie opiera się na wierze, lecz mówi: Kto wypełnia przepisy, dzięki nim żyć będzie. Z tego przekleństwa Prawa wykupił nas Chrystus . . . (Ga 3,12n).

Zarysowują się więc w tym względzie dwie koncepcje życia. Jedna oparta na logice wypełnienia przepisów i wymagań Prawa a druga oparta na logice wiary.

Droga Prawa i droga wiary

 Obydwie mają na celu doprowadzenie człowieka do pełnej prawdy życia i do zbawienia. Oznacza to wejście w poznanie Woli Pana Boga i pełnienie jej oraz przeżywane jedności i komunii z bliźnimi. To bowiem jest przejawem faktu, że człowiek został stworzony i jest na obraz i podobieństwo Boga. Czytaj więcej…

W trzydziestą trzecią Niedzielę roku A czytamy Ewangelię o talentach wg św. Mateusza (25,14-30). Jest to przypowieść znana i wielokrotnie komentowana. Bywa też bardzo często aplikowana do różnych sytuacji życiowych. W takich przypadkach myśli się też o różnych talentach. Naturalnie nie możemy wykluczyć możliwości takiego szerokiego zastosowania tej przypowieści do różnych czy wszystkich możliwych talentów, jakimi Bóg obdarza człowieka. Jeśli jednak uświadomimy sobie prawdę o tym, o co Jezusowi chodzi w Jego działalności wobec człowieka i w jakim kontekście swej działalności mówi o talentach, to wtedy musimy niejako zacieśnić zakres tych odniesień i wiedzieć przede wszystkim to, co dotyczy sytuacji potrzeby zbawienia człowieka, czyli darów Ducha Świętego. Spróbujemy w to wniknąć.

Najpierw przytoczmy istotne elementy dialogu „rozrachunku” dwóch pierwszych sług i trzeciego sługi z panem, który wcześniej powierzył im talenty.

Dobrze, sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w rzeczach niewielu, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego pana! (…)Sługo zły i gnuśny! Wiedziałeś, że chcę żąć tam, gdzie nie posiałem…

Odbierzcie mu ten talent… Tego nieużytecznego sługę wyrzućcie na zewnątrz – w ciemności…

 Dla pełnego zrozumienia tej przypowieści, a w szczególności tych słów pochwały skierowanych do jednych sług i słów ostrej krytyki skierowanych do ostatniego sługi, dobrze jest pamiętać, że Jezus wypowiada tę przypowieść w ramach swej mowy eschatologicznej. Jest to ostatnia przypowieść przed proroczą wizją sądu ostatecznego. Zamiarem Jezusa jest zapewne to, by skierować myśl i ducha człowieka na końcowy i definitywny „rozrachunek” z życiem. 

Talenty – okazja do poznania mocy daru Pana

 W Ewangeliach wszystko odbywa się w kluczu zbawienia człowieka i ma odniesienie do realizacji tego zbawienia. To Bóg w Jezusie Chrystusie powierza owoce swego zbawczego dzieła człowiekowi, by człowiek mógł wejść do Jego Królestwa i cieszyć się tam szczęśliwym życiem. Czytaj więcej…

Po schematycznym i z konieczności uproszczonym przedstawieniu dwóch zasadniczych typów kształtowania życia, mianowicie pogańskiego i faryzejskiego, przedstawiam istotne elementy i charakterystyczne cechy życia chrześcijańskiego, które wg św. Pawła można nazwać życiem w Jezusie Chrystusie, albo życie z mocy Ewangelii. Jest to życie, które ma za fundament i stały punkt odniesienia Jezusa Chrystusa, a więc naturalnie Jego nauczanie ale właściwie jeszcze bardziej wydarzenie Paschalne, czyli Jego Śmierć i Zmartwychwstanie. To właśnie stanowi dla św. Pawła najbardziej istotny moment. Święty Paweł bowiem mało odwołuje się do nauczania Jezusa, jakie mamy zasadniczo przekazane w Ewangeliach. Dla niego punktem odniesienia jest osobiste i osobowe spotkanie Jezusa Chrystusa. 

Spotkanie Tego, kto stanowi nadzieję życia

 Gdy mówiliśmy o pogańskim stylu życia powiedzieliśmy, iż jest to szukanie sensu życia i zapewnienie sobie pomyślności. Człowiek czyni to w oparciu o różnego rodzaju bożyszcza, bożki i idole, którym na różny sposób hołduje. Wszystko wówczas jest pojmowane tak, by zmierzało do potwierdzenia ludzkiego życia wg koncepcji człowieka. Chrześcijaństwo jest – w odniesieniu do tego rodzaju koncepcji życia – wyzwoleniem z tej zależności. Ewangelijne obwieszczenie Jezusa Chrystusa Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego daje zupełnie inny punkt odniesienia co do koncepcji ludzkiego życia i kładzie zupełnie inny fundament do realizacji tej życiowej koncepcji. Czytaj więcej…

Świątynia Pana

by bp Zbigniew Kiernikowski

W najbliższą niedzielę obchodzimy rocznicę poświęcenia Bazyliki Laterańskiej, która – jako kościół katedralny Biskupa Rzymu –  jest, jak głosi napis na jej frontonie: Mater et Caput omnium Ecclesiarum Urbis et Orbis, co po polsku znaczy: Matka i Głowa wszystkich kościołów Miasta i Świata. Historia tego miejsca sięga czasów Konstantyna Wielkiego. Poświęcona przez Papieża Sylwestra I 9 listopada 324 stała się kościołem Biskupa Rzymu. Od tego czasu aż do początku XIV papieże rezydowali właśnie na Lateranie. Na początku XIV papieże przenoszą się do Avignonu – okres około 70 lat tzw. niewoli awiniońskiej. Następnie nie wracają na Lateran, lecz na Watykan. Odtąd siedzibą papieży jest Watykan. Niemniej Bazylika Laterańska pozostaje stale Katedrą Biskupa Rzymu.

Kościół ten pierwotnie był poświęcony Najświętszemu Zbawicielowi (tytuł kościoła). Dopiero w XII wieku zostają dołączeni jako patronowie św. Jan Chrzciciel i św. Jan Ewangelista. To w tym kościele miało miejsce kilka soborów. Tutaj też miały miejsce takie wydarzenia jak np. zatwierdzenie reguły św. Franciszka w 1210 roku przez papieża Innocentego III i ogłoszenie I Roku Jubileuszowego w 1300 roku przez papieża Bonifacego VIII. Z tej okoliczności pozostaje namalowany przez Giotto fresk, który stanowi jedną z artystycznych atrakcji tej świątyni. To kilka wiadomości wprowadzających w to święto.

 

Ewangelia o oczyszczeniu świątyni

 Ewangelia na to święto jest zaczerpnięta ze św. Jana (J 2,13-22). Jest o epizod wypędzania przekupniów ze świątyni, lub inaczej: oczyszczenie świątyni. To wydarzenie występuje we wszystkich czterech ewangeliach. Czytaj więcej…

Dla lepszego rozumienia pawłowego pojmowania życia jako życia w Chrystusie lub też według ducha Chrystusa dobrze jest spojrzeć na inne sposoby pojmowania życia, o których mówi św. Paweł. Są to przede wszystkim dwa rodzaje czy dwa typy życia. Jeden to życie pogańskie a drugi to życie wg Prawa, pojmowane w szczególności jako życie faryzejskie.

Zaznaczyć trzeba, że obydwa pojęcia w naszym języku mają zazwyczaj pewien wydźwięk negatywny. Te pojęcia same w sobie nie muszą mieć tego zabarwienia. Może być uczciwe życie poganina, który postępuje zgodnie ze swoim sumieniem i uczciwe życie faryzeusza, który zachowuje przyjęte przez siebie Prawo. Obydwa sposoby życia są jednak różną od życia w Jezusie Chrystusie, czyli od życia chrześcijańskiego.

Spróbujemy to sobie przybliżyć.
Ta moja wypowiedź jest z konieczności schematycznie i tym samym przedstawia problematykę w sposób uproszczony. W rzeczywistości życie w każdej z tych form jest bogate w cały szereg niuansów, których w krótkim przedstawieniu nie da się uwzględnić. Z drugiej strony potrzebne jest pewne ujęcie, które pomoże odróżniać to co jest chrześcijańskie od tego, co nim nie jest. To też pozwoli systematyzować i oceniać nasze postawy czy i na ile są one chrześcijańskie tzn., płyną z Ducha Jezusa Chrystusa czy też są dobrym zastosowaniem ducha pogańskiego czy też wypełnianiem Prawa. Dla Pawła istnieje życie w Jezusie Chrystusie, jako różne i odrębne zarówno od życia pogańskiego jak i od życia w logice Prawa.

Zycie pogańskie

Upraszczając możemy powiedzieć, że pogańskie myślenie – a więc myślenie, w którym brak pozytywnego czy formalnego objawienia się Boga – przejawia się w tym, że człowiek, nie znając Boga, szuka Go po omacku przez stworzenia i wśród stworzeń. Czytaj więcej…


css.php