Nawrócenie (7) – przykład św. Pawła

by bp Zbigniew Kiernikowski

W najbliższą niedzielę obchodzimy Uroczystość św. Apostołów Piotra i Pawła. Tego dnia rozpoczyna się też rok poświęcony św. Pawłowi, Apostołowi Narodów. Można zaryzykować takie stwierdzenie, że tym, co najbardziej charakteryzuje tego Apostoła, jest fakt i sposób przeżywania przez niego swego nawrócenia. Tak się składa, że na to znamię tego świętego możemy spojrzeć w ramach naszego cyku o nawróceniu. Będzie to jednocześnie przyczynek wprowadzający w przeżywanie rozpoczynającego się Roku św. Pawła. Do tej postaci będziemy w tym roku częściej wracać.

Wydaje mi się, że dobry dostęp do właściwego poznania i rozumienia osoby św. Pawła oraz przeżywanej i głoszonej przez niego Ewangelii umożliwia nam pewien klucz. Jest nim właśnie pojęcie nawrócenia jako poznania i przyjęcia całkowitej i bezwarunkowej darmowości zbawienia, które obejmuje całego człowieka – i to w sposób bardzo radykalny. Dokonuje się to  na bazie przeżytego własnego fiaska w dziedzinie polegania na sobie co do możliwości wypełniania Prawa. Człowiek religijny bowiem, jakim był Szaweł przed nawróceniem, rozumie zazwyczaj wypełnianie Prawa przez siebie – chociaż nie bez jakiegoś uciekania się do pomocy Boga – jako jedyną możliwą droga służenia Bogu (czasem granicząca z wykluczaniem czy prześladowaniem innych). Tak było w życiu Szawła przed jego nawróceniem; tak było w życiu tylu jemu współczesnych uczonych w Piśmie i faryzeuszy; tak też bywa często w życiu wielu chrześcijan, mimo że przyjęli chrzest. Nie zawsze bowiem odkryli prawdę Ewanglii a często też nie dali się tej prawdzie odkryć, tzn zdemakować w sobie starego człowieka i wejść w nawrócenie.

Czytaj więcej…

css.php