IV Niedziela Wielkiego Postu – Niewidomy od urodzenia (J 9,1-41)

by bp Zbigniew Kiernikowski

Ewangelia IV Niedzieli Wielkiego Postu to ewangelia drugiego skrutynium chrzcielnego według praktyki starożytnego Kościoła, stosowanej także i dzisiaj we wspólnotach, gdzie przygotowują się do chrztu dorośli katechumeni. (Obrzędy II skrutynium będziemy przeżywać również w tę niedzielę w naszej siedleckiej katedrze). Pierwsze skrutynium, powiązane treściowo z Ewangelią o Samarytance, koncentruje się na odniesieniu do źródła życia, do wody, która zaspokaja oraz do kultu, który jest życiodajny i wyrażający życie. Drugie skrutynium jest związane z Ewangelią o ślepcu. Chodzi o uzdrowienie człowieka niewidomego od urodzenia, a więc takiego, który nigdy nie zaznał światła. Był on człowiekiem, który nie zaznał piękna i dobroci życia. Co więcej, jak wynika w dalszej części opowiadania, ten człowiek żebrał, a być może był wykorzystywany do żebrania. Ten obraz wyraża sytuację człowieka, który nie mając światła i mocy życia, żyje żebrząc, prosząc o życie.

Żebranie to stałe oczekiwanie na dar. Jeśli weźmiemy pod uwagę, że tym żebrzącym był niewidomy, to wtedy jeszcze bardziej możemy uzmysłowić sobie, jakie było jego oczekiwanie na to, aby ktoś mu coś darował i jakie musiało być jego uczucie, gdy nie mógł komunikować się z otoczeniem za pomocą tego bodajże najbardziej bezpośredniego narządu, jakim jest wzrok. Był on w zupełnym zdaniu się na innych, nie mogąc wiele uczynić w zamian. A jeśli był wykorzystywany przez innych, to jego życie było niejako uprzedmiotowione tak, jakby nie miało wartości samo w sobie. Czytaj więcej…

css.php