e-Rozmowy o Dobrej Nowinie

• Opublikowane:28 czerwca, 2015
• Komentarze:19 komentarzy
• Kategoria:Rozważania NiedzPsalmResp

W trzynastą Niedzielę śpiewamy fragmenty Psalmu 30 z refrenem, który wzywa nas do wysławienia Pana jako naszego wybawiciela. W tym wybawieniu nie chodzi tylko o jakiś ratunek czy chwilowe załatanie jakiejś przysłowiowej dziury w naszym życiu, czyli jakiegoś problemu, którego często sami jesteśmy przyczyną. Chodzi o to, by zostać wybawionym od fałszywej koncepcji życia.

Poszczególne i różne problemy w życiu każdego z nas bowiem były, są i będą. Każdy z nas też umrze ze swoimi – przynajmniej niektórymi – problemami. Istotne jest jednak to, czy my, w naszym śmiertelnym życiu, możemy mówić już teraz i kiedyś powiedzieć ostatecznie: Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś od pomylonego życia. Uratowałeś mnie przed samym sobą, i sprawiłeś, że jestem z Tobą – Bogiem życia. To wszystko Ty zrobiłeś dla mnie, by mnie wybawić. Z takim przekonaniem (wiarą) i z taką nadzieją śpiewamy dziś – jeśli pozostajemy w wierze – każdego dnia i w każdej sytuacji:

Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś
i nie pozwoliłeś mym wrogom naśmiewać się ze mnie.
Panie, Boże mój, z krainy umarłych wywołałeś moją duszę
i ocaliłeś mi życie spośród schodzących do grobu.

Śpiewajcie psalm wszyscy miłujący Pana
i pamiętajcie o Jego świętości.
Gniew Jego bowiem trwa tylko przez chwilę,
a Jego łaska przez całe życie.

Wysłuchaj mnie, Panie, zmiłuj się nade mną,
Panie, bądź moją pomocą.
Zamieniłeś w taniec mój żałobny lament.
Boże mój i Panie, będę Cię sławił na wieki (Ps 30, 2.4-6.11-13).

Zawsze dobrze jest zdawać sobie sprawę z sytuacji wyjściowej. Diabeł nas łudzi propozycjami życia i takim ustawieniem życia, jakoby każdy z nas był nie wiadomo kim i jakby nam się wiele należało. Tymczasem jesteśmy ludźmi, którzy należą do krainy umarłych.

1.    Kraina umarłych

Nam, żyjącym, może wydawać się to przesadą, jeśli ktoś nam mówi, że należymy do krainy umarłych. Tego zresztą zazwyczaj nie chcemy dopuszczać do naszej świadomości. Zagonieni i zatroskani o nasze życie bardzo często (jeśli nie najczęściej, albo prawie zawsze), czynimy wszystko tak, jakby to miał być ostateczny i jedyny wymiar naszego życia. Czytaj więcej…

• Opublikowane:14 czerwca, 2015
• Komentarze:37 komentarzy
• Kategoria:Rozważania NiedzPsalmResp

W jedenastą niedzielę roku B jako responsorium śpiewamy fragmenty Psalmu 92. Jest to jeden z Psalmów przeznaczonych na święto szabatu. Ten dzień świąteczny odgrywał i odgrywa  w judaistycznej pobożności i duchowości bardzo znamienną rolę.

Niektórzy porównywali to święto do życiodajnej studni, która towarzyszy wierzącemu, by go obdarzać wszystkim, czego potrzebuje dla pełnego życia. Szabat to miejsce odpoczynku i spoczynku w Panu, w którym wierzący przeżywa swoje odnowienie – regenerację siebie przed Bogiem. Kto tak przeżywa ów święty dzień odrodzenia, ten potrafi śpiewać na cześć Pana uznając Jego dobrodziejstwa :

Dobrze jest dziękować Panu
i śpiewać Twemu imieniu, Najwyższy:
z rana głosić Twoją łaskawość,
a wierność Twoją nocami.

Sprawiedliwy zakwitnie jak palma,
rozrośnie się jak cedr na Libanie.
Zasadzeni w domu Pańskim
rozkwitną na dziedzińcach naszego Boga.

Nawet i w starości wydadzą owoc,
zawsze pełni życiodajnych soków,
aby świadczyć, że Pan jest sprawiedliwy,
On Opoką moją i nie ma w Nim nieprawości (Ps 92,2-3.13-16).

Dobre jest śpiewać Panu wyrażając w ten sposób najgłębsze uznanie wobec wszystkiego, co Pan czyni i jak prowadzi historię życia wierzącego człowieka.

1.    Dziękować śpiewać Panu

Pierwsze wyrażenie, w którym jest określona postawa wobec Boga to dziękczynienie. Wyrażenie hebrajskie (rdzeń jadach) zawiera w sobie nie tylko aspekt dziękczynienia, lecz także oddania czci i chwały – uznania autorytetu tego kogoś, kto stał się powodem (sprawcą) dobra. Ten właśnie aspekt staje na pierwszym planie podczas szabatu. Czytaj więcej…

• Opublikowane:7 czerwca, 2015
• Komentarze:37 komentarzy
• Kategoria:Rozważania NiedzPsalmResp

W dziesiątą Niedzielę roku B śpiewamy jako responsorium Psalm 130. Jest to odpowiedź na Słowo z Księgi Rodzaju czytane podczas tej niedzielnej liturgii.  Tym słowem jest przywołanie sytuacji po grzechu pierwszych rodziców, Adama i Ewy, kiedy to Bóg odkrywa ich stan. W konsekwencji grzechu, kiedy otworzyły im się oczy i zobaczyli, że są nadzy, ukryli się. Człowiek stracił zdolność właściwego przeżywanie relacji z drugim człowiekiem i z Bogiem. Pytanie Boga skierowane do nich, do Adama: „Gdzie jesteś?” jest pytaniem o całą sytuację, w jakiej znalazł się człowiek i o jego wewnętrzny stan. Można powiedzieć, że jest to pytanie dotyczące całej egzystencji człowieka.

Psalm 130 jest swoistym wyartykułowaniem tej sytuacji człowieka, w jakiej znalazł się z powodu winy i doświadcza bezradności i niemocy wyjścia z tej sytuacji. Grzech bowiem jest tym faktem (wydarzeniem) i stanem, który człowieka zwrócił ku sobie samemu przy jednoczesnym doświadczaniu niemocy. Jedyne, co pozostaje, to uznanie tej sytuacji, jako całkowitego kryzysu i konieczność zwrócenia się ku Bogu.

Z głębokości wołam do Ciebie Panie,
Panie, wysłuchaj głosu mego.
Nachyl Twe ucho
na głos mojego błagania.

Jeśli zachowasz pamięć o grzechu, Panie,
Panie, któż się ostoi?
Ale Ty udzielasz przebaczenia,
aby ze czcią Ci służono.

Pokładam nadzieje w Panu,
dusza moja pokłada nadzieję w Jego słowie,
dusza moja oczekuje Pana.
Bardziej niż strażnicy poranka, niech Izrael wygląda Pana.

U Pana jest bowiem łaska,
u Niego obfite odkupienie.
On odkupi Izraela
ze wszystkich jego grzechów (Ps 130, 1-8).

Wołanie wyrażone w tym Psalmie odnosi się do każdego człowieka. To każdy z nas może i winien się z nim utożsamiać. Uświadamia je sobie ten, kto doświadcza przeciwności i komu niejako wali się grunt pod nogami i kto doświadcza paradoksu życiowych wydarzeń, które przekraczają jego siły i możliwości.

1. Sytuacja Adama – grzesznika

Dla przedstawienia sytuacji, w jakiej znalazł się człowiek – grzesznik Psalm używa wyrażenia hebrajskiego „maamaqqim”. Jest to rzeczownik złożony mający w sobie rdzeń znaczeniowy: głębia, tajemniczość, coś, co nie jest do przeniknięcia; oznacza też dolinę czy depresję. Zazwyczaj występuje w powiązaniu z innymi rzeczownikami, jak np. woda, morze, ale też przenośnie w odniesieniu do myśli czy decyzji. Czytaj więcej…

• Opublikowane:24 maja, 2015
• Komentarze:60 komentarzy
• Kategoria:Rozważania NiedzPsalmResp

Kończy się okres Wielkanocny, czyli obchód świąt Paschalnych. Rozpoczęte w Triduum Paschalnym tajemnicy Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Pańskiego uzyskują swoje dopełnienie we Wniebowstąpieniu Jezusa Chrystusa i Zesłaniu Ducha Świętego. To Duch Święty jest tym, który prowadzi na ziemi dzieło dokonane przez Boga w Jezusie Chrystusie.

Duch Święty, posłany od Ojca przez Jezusa Chrystusa, wprowadza tych, którzy uwierzyli w Jezusa Chrystusa, w głębię zbawczego wydarzenia. Jezus był świadom tego, że Jego dzieło, będzie dojrzewało po Jego odejściu z tego świata. Dalszy bieg realizacji tajemnicy zbawienia człowieka, to głównie działanie Ducha Świętego. Sam o tym wprost mówił, że trzeba, aby On odszedł, i przyszedł Duch, który wszystkiego nauczy i o wszystkim będzie przypominał, by uczniowie trwali w nauce i w dziele dokonanym przez Niego (zob. J 16,7; 14,26 itp).

Duch Jezusa Chrystusa, Duch Święty prowadzi więc dzieło odnowy człowieka i sprawia jedność w wierzących w Jezusa tak, by stawali się dziećmi jednego Boga – Boga Ojca. W tym dniu więc śpiewamy:

Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię

Błogosław, duszo moja, Pana,
o Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki.
Jak liczne są dzieła Twoje,
Panie, ziemia jest pełna Twych stworzeń.

Gdy odbierasz im oddech, marnieją
i w proch się obracają.
Stwarzasz je napełniając swym duchem
i odnawiasz oblicze ziemi.

Niech chwała Pana trwa na wieki,
niech Pan się raduje z dzieł swoich.
Niech miła Mu będzie pieśń moja,
będę radował się w Panu  (Ps 104,1.24.29-31.34).

Słowa tego Psalmu nabrały w ostatnich latach historii naszego narodu szczególnego znaczenia. Stało się to wtedy, kiedy Papież Jan Paweł II w 1979 roku na Placu Zwycięstwa w Warszawie wypowiadał swoją znamienną modlitwę i swoje wołanie nad naszą ziemią i nad dziejami naszego narodu. Nawiązywał On wówczas do słów tego Psalmu.

1. Od początku Duch Boga unosił się nad wodami

Tę prostą, ale jakże wymowną prawdę, wprowadzają do naszej świadomości pierwsze słowa Pisma Świętego, a więc Bożego objawienia. Nad bezmiarem wód i nad ciemnością unosił się Duch Boży. Trudno nam powiedzieć, na ile świadomości ludzkich autorów tego Bożego objawienia, była świadomość tego, że kiedyś ten Duch Boży zostanie nam objawiony jako Osoba – dar Ojca i Syna. W pojmowaniu Ducha Świętego jest bowiem coś bardzo specyficznego. On objawia się przez swoje działanie. Jest swoistą manifestacją życia Boga Ojca i Boga Syna. Jest też tym, który wpływa na kształtowanie wszystkiego. Czytaj więcej…

• Opublikowane:17 maja, 2015
• Komentarze:26 komentarzy
• Kategoria:Rozważania NiedzPsalmResp

W dzisiejszą, siódmą Niedzielę Wielkanocną, obchodzimy w Polsce Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Jest to święto, które upamiętnia zamknięcie ziemskiego życia Jezusa a jednocześnie wskazuje nam wszystkim perspektywę i cel naszego życia. Przesłaniem tego święta jest bowiem nie tylko prawda o Wniebowstąpieniu Jezusa, lecz także o naszym ostatecznym przeznaczeniu.

W planach Bożych i Jego odwiecznym zamyśle Wcielenie Syna Bożego stało się po to, aby nam śmiertelnym i grzesznym, po doświadczeniu pojednania dokonanego w Jezusie Chrystusie dać udział w naturze Boga. Jak grzech spowodował koniecznie oddalenie się człowieka od Boga, tak Wcielenie Syna Bożego, a w szczególności Jego Misterium Paschalne, dało człowiekowi możliwość powrotu do Boga i spowodowało, że człowiek może mieć udział w życiu Boga. Ta prawda obejmuje całego człowieka łącznie z jego cielesnością. Nie jest to tylko „duchowa” ucieczka od cielesności, lecz droga zjednoczenia całej natury ludzkiej z Bogiem. Ta perspektywa życia pomaga nam patrzeć z godnością na siebie jako ludzi, których przeznaczenie nie zamyka się w doczesności.

W Psalmie przeznaczonym jako responsorium po pierwszym czytaniu śpiewamy:

Pan wśród radości wstępuje do nieba.

Wszystkie narody klaskajcie w dłonie,
radosnym głosem wykrzykujcie Bogu,
bo Pan Najwyższy straszliwy,
jest wielkim Królem nad całą ziemią.

Bóg wstępuje wśród radosnych okrzyków,
Pan wstępuje przy dźwięku trąby.
Śpiewajcie psalmy Bogu, śpiewajcie,
śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie.

Gdyż Bóg jest Królem całej ziemi,
hymn zaśpiewajcie
Bóg króluje nad narodami,
Bóg zasiada na swym świętym tronie (Ps 471nn).

Ten śpiew jest swoistą laudacją na cześć Jezusa, który wstępuje do nieba. Jest też jednocześnie otwieraniem w sercu tych, którzy patrzą na Jezusa, perspektywy o naszym przeznaczeniu. Śpiewamy ten Psalm na cześć Jezusa a jednocześnie, dzięki kontemplacji Jego Tajemnicy, przyswajamy sobie prawdę o nas samych.

1.    Wygnanie

Dla zrozumienie wielkości prawdy Wniebowstąpienia potrzebne jest dobre uświadomienie sobie prawdy o tym, co stało się wskutek grzechu. Człowiek w jakiś sposób zanegował w sobie swoją łączność z Bogiem. Odciął się od źródła życia. Kusiciel dotknął bardzo czułego i delikatnego aspektu egzystencji i życia człowieka. Powiedział: „Będziecie jak Bóg, znali dobro i zło”. Czytaj więcej…

• Opublikowane:3 maja, 2015
• Komentarze:16 komentarzy
• Kategoria:Rozważania NiedzPsalmResp

W piątą Niedzielę Wielkanocną śpiewamy końcową część Psalmu „”. Tego właśnie Psalmu, który Jezus wypowiedział na krzyżu: „Boże mój, czemuś Mnie opuścił”. Ten Psalm, jak to już niejednokrotnie było mówiony na tym forum, po przedstawieniu opuszczenia i męki i całym doświadczeniu odrzucenia czy wręcz przekreślenia przez ludzi, ukazuje nową rzeczywistość, jaka pojawia się w świadomości Psalmisty, a która jest wyrazem nowego porządku, jaki zaistnieje w otoczeniu tego, kto doświadczył opuszczenia i przeżył je w poddaniu się Bogu. Ten nowy porządek ma dwa wymiary. Jest doświadczeniem osobistym Psalmisty i odnosi się do innych. Do wszystkich którzy go otaczają, którzy do niego się zbliżają. W ten sposób tworzy się nowa jakość gromadzenia się ludzi, którzy z różnych powodów byli rozproszeni, albo gromadzili sią wokół różnych interesów czy celów. Powstaje nowe zgromadzenie, które – jak moglibyśmy to wyrazić – jest zgromadzeniem otwartym na wszystkich potrzebujących. Jest to też więc „wielkie” zgromadzenie, które stale rośnie i powiększa się o nowych członów właśnie z tych rozproszonych, zagubionych i potrzebujących. Dlatego Psalmista, boleśnie doświadczony, może obwieszczać:

Będę Cię chwalił w wielkim zgromadzeniu. Wypełnię me śluby wobec bojących się Boga. Ubodzy będą jedli i zostaną nasyceni, będą chwalić Pana ci, którzy Go szukają: „Serca wasze niech żyją na wieki”. Przypomną sobie i wrócą do Pana wszystkie krańce ziemi i oddadzą Mu pokłon wszystkie szczepy pogańskie. Jemu oddadzą pokłon wszyscy, co śpią w ziemi, przed Nim zegną się wszyscy, którzy staną się prochem. A moja dusza będzie żyła dla Niego, potomstwo moje Jemu będzie służyć, przyszłym pokoleniom o Panu opowie, a sprawiedliwość Jego ogłoszą ludowi, który się narodzi (Ps 22,26-28.30-32).

Wszystko to, co przepowiedział i nakreślił Psalmista, stało się wydarzeniem i prawdą w Jezusie Chrystusie. To On przeżył to wszystko, aby dać nam, ludziom klucz do przeżywania tej samej tajemnicy. Byśmy nie musieli być  „życiowymi uciekinierami”, którzy wobec każdej trudnej sytuacji ulegają rozproszeniu.

1.    Opuszczenie

Jezus przeżył doświadczenie opuszczenia na krzyżu ze względu na nas i dla nas. Po to wcielił się w ludzką historię, aby przeżyć to, co należało się grzesznikowi, który opuścił źródło życia, a zwrócił się ku fałszywym sposobom karmienia i zaspokojenia swego życia. Czytaj więcej…

• Opublikowane:26 kwietnia, 2015
• Komentarze:40 komentarzy
• Kategoria:Rozważania NiedzPsalmResp

W czwartą Niedzielę Wielkanocną śpiewamy jako responsorium po pierwszym czytaniu fragmenty Psalmu 118. W okresie wielkanocnym często są używane różne fragmenty tego Psalmu (fragment był np. w 2 Niedzielę Wielkanocną).

Pierwsza część tego Psalmu z dzisiejszej liturgii obwieszcza dobroć Pana Boga i wzywa wspólnotę wierzących do dziękczynienia.

 

Dziękujcie Panu, bo jest dobry,
bo Jego łaska trwa na wieki.
Lepiej się uciekać do Pana,
niż pokładać ufność w człowieku.

Lepiej się uciekać do Pana,
niż pokładać ufność w książętach.
Dziękuję Tobie, żeś mnie wysłuchał
i stałeś się moim Zbawcą (Ps 118,1.8-9.21).

Dobroć Pana Boga trwa na wieki. Oznacza to nie tylko trwanie w czasie, ale także fakt (taki aspekt), że ta dobroć jest zawsze aktualna i zawsze dla nas dobra. Nie zawsze jest ona jednak zgodna z naszymi oczekiwaniami, jakie nosimy w sobie, jako ludzie zwiedzeni prze grzech i „znający po swojemu” dobro i zło.

1. Stało się i Bóg widział, że było dobre

Powyższe słowa są jakby refrenem podczas stwarzania przez Boga wszechświata. Wszystko, co Bóg uczynił widział i potwierdzał jako dobre. Wszystko było bowiem wynikiem działania Jego dobroci. Nie uczynił niczego, co byłoby złe i co byłoby stworzone a nie miałoby mieć życia w sobie, a więc tego, co jest przejawem dobra (por. Mdr 1,13). Czytaj więcej…

• Opublikowane:19 kwietnia, 2015
• Komentarze:20 komentarzy
• Kategoria:Rozważania NiedzPsalmResp

W trzecią Niedzielę Wielkanocną śpiewamy fragmenty Psalmu 4. Jest to Psalm, który nawiązuje do trudności, jakie słuchającemu Boga sprawiają przeciwnicy. Nie chodzi tyle o przeciwników atakujących wprost, lecz o ludzi bliskich, którzy mają inną koncepcję życia niż Psalmista. Są to ci, którzy kochają marność i w swym życiu posługują się kłamstwem. Są ociężali w przyjmowaniu natchnień Boga. Żyją po swojemu.

Psalmista wyznaje, że pośród takich ludzi jest trudno żyć w prawości. Dlatego woła do Boga.

 

Wznieś ponad nami światłość Twoją, Panie.

Kiedy Cię wzywam, odpowiedz mi,
Boże który wymierzasz mi sprawiedliwość.
Tyś mnie wydźwignął z utrapienia,
zmiłuj się nade mną i wysłuchaj moją modlitwę.

Wiedzcie, że godnym podziwu czyni Pan swego wiernego,
Pan mnie wysłucha, gdy będę Go wzywał.
Spokojnie zasypiam, kiedy się położę,
bo tylko Ty jeden, Panie, pozwalasz mi żyć bezpiecznie  (Ps 4,2.4.9.

Psalmista sam wie, że doświadczył już zbawczej interwencji Pana Boga. Został uratowany przez Boga – wydźwignięty z utrapienia. To nie oznacza, że już wszystkie bolesne doświadczenia się skończyły. Właściwie to rozpoczął się proces czy sekwencja zbawczych doświadczeń. Przez swoje zwracanie się do Boga chce umocnić tę więź z Bogiem, by nie tylko samemu przeżywać tę bliskość i intymność z Bogiem, lecz także być świadkiem dla innych. Psalmista odwołuje się do Boga, który wymierza sprawiedliwość.

1. Poznawanie Bożej sprawiedliwości

Szczere i pełne przekonanie zwracania się do Boga i wołanie do Niego jest możliwe wtedy, gdy człowiek poznaje, że Bóg kieruje się sprawiedliwości. Ta sprawiedliwość nie zawsze jest taka, jak ją sobie wyobraża człowiek. Dzięki słowo, jakie jest głoszone przez proroków Boga, jest dawana człowiekowi możliwość i szansa poznawania tej sprawiedliwości oraz uznawania jej jako najlepszego i najwłaściwszego rozwiązania.

Boża sprawiedliwość przekracza nasze ludzkie pojęcie sprawiedliwości. Nie zmierza ona bowiem do uregulowania naszych odczuć, według których stała nam się krzywda. Czytaj więcej…

• Opublikowane:11 kwietnia, 2015
• Komentarze:46 komentarzy
• Kategoria:Rozważania NiedzPsalmResp

W drugą Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego czyli w Niedzielę Oktawy lub Niedzielę Miłosierdzia śpiewamy psalm 118. Jest to Psalm typowo Paschalny. Należy do zbioru Wielkiego Hallelu. Korzystamy z niego w różnych fragmentach szczególnie podczas okresu wielkanocnego.

Dzisiejszej Niedzieli śpiewamy fragmenty opiewające dobroć i łaskawość Boga. Nie jest to tylko dobroć, która mogłaby zostać niejako dołożona do nasze dobroci i do naszej egzystencji takiej, jaką ona aktualnie jest i jak jej dobro sobie wyobrażamy. Jest to dobroć i łaskawość Boga, która przychodzi do nas wtedy i tam, gdzie doświadczamy przeciwności.

Śpiewamy więc::

Dziękujcie Panu, bo jest dobry,
bo Jego łaska trwa na wieki.
Niech bojący się Pana głoszą:
„Jego łaska na wieki”.

Uderzono mnie i pchnięto, bym upadł,
lecz Pan mnie podtrzymał.
Pan moją mocą i pieśnią,
On stał się moim Zbawcą.

Kamień odrzucony przez budujących
stał się kamieniem węgielnym.
Oto dzień, który Pan uczynił,
radujmy się w nim i weselmy  (Ps 118,1.4.13-14.22.24).

Spróbujmy wniknąć w niektóre aspekty przesłania tego psalmu śpiewanego w dzisiejszej liturgii, który stanowi odpowiedź zgromadzenia na Słowo Boże usłyszane w pierwszym czytaniu. To Słowo obwieszcza nową rzeczywistość, jaka powstała wskutek głoszonego przez Apostołów Kerygmatu o Zmartwychwstaniu Jezusa. Powstała wspólnota, która żyła w jedności i komunii. Umieli się wspomagać swoimi dobrami. Nawet nie nazywali niczego swoim, lecz uważali wszystkie dobra za wspólne. To wszystko było możliwe dzięki doświadczeniu łaski przebaczenia i pojednania przez Misterium Paschalne – śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa.

1. Obwieszczenie łaski

Wezwanie do dziękczynienia jest odniesione do doświadczenia dobroci i łaskawości Boga. To obwieszczenie i wyznania łaskawości Boga płynie ze strony (z ust) tych, którzy nazwani są „bojącym się Boga”. Naturalne nie chodzi tutaj o strach przed Bogiem. To wyrażenie wskazuje na sposób odniesienia do Boga, jako jedynego źródła i mocy życia. Czytaj więcej…

• Opublikowane:4 kwietnia, 2015
• Komentarze:7 komentarzy
• Kategoria:Rozważania NiedzPsalmResp

Przeżywamy Wigilię Paschalną – pamiątkę Zmartwychwstania naszego Pana Jezusa Chrystusa. W liturgii Wigilii mamy siedem czytań ze Starego Testamentu i jedno z Nowego (Rz 6,3-11) oraz Ewangelię o niewiastach przy pustym grobie (w tym roku: Mk 16,1-8 – rok B). Mamy więc 7 Psalmów responsoryjnych po czytaniach ze Starego Testamentu (w niektórych przypadkach jest możliwość wyboru z podanych propozycji) i jeden po czytaniu z Nowego.

Naturalnie nie jest możliwe, aby przywoływać tutaj wszystkie Psalmy. Pośród nich jest jeden szczególny. Właściwie nie jest to Psalm, lecz Kantyk, jaki Mojżesz wraz z ludem wyśpiewali po przejściu przez Morze Czerwone. Widząc pokonanych swoich ciemiężycieli. Jest to pieśń zwycięstwa, która otrzymała znaczenie i charakter ponad czasowy. Odnosi się bowiem nie tylko do owego zwycięstwa, lecz jest paradygmatem (prawzorem) odpowiedzi człowieka na zbawcze działa Boże, jakie spełniają się w życiu człowieka, gdy ten pozwala się prowadzić Bogu przez posługę proroka na podobieństwo Mojżesza.

Będę śpiewał na cześć Pana,
który wspaniale swą potęgę okazał, 
gdy konia i jeźdźca
pogrążył w morskiej przepaści.

Pan jest moją mocą i źródłem męstwa,
Jemu zawdzięczam moje ocalenie.
On Bogiem moim, uwielbiać Go będę;
On Bogiem ojca mego, będę Go wywyższał.

Rzucił w morze rydwany faraona i jego wojsko.
Wybrani wodzowie jego zginęli w Morzu Czerwonym.
Przepaści ich ogarnęły,
jak głaz runęli w głębinę.

Wyprowadziłeś lud swój
i osadziłeś na górze Twego dziedzictwa,
w miejscu, które uczyniłeś swym mieszkaniem.
Pan Bóg jest Królem na zawsze, na wieki (Wj 15,1.2.4-5.17-18).

Wprowadzenie do tego kantyku: „Wtedy Mojżesz i synowie Izraela zaśpiewali taką pieśń” wskazuje na połączenie odniesienie do wydarzenia z przeszłości i do momentu (chwili) kiedy ta pieśń jest wykonywana kiedykolwiek i gdziekolwiek. Przesłanie tego kantyku jest nierozerwalnie związane z wydarzeniem Przejścia przez Morze Czerwone a jednocześnie jest uważane jako dotykające dzisiejszej (aktualnej) sytuacji tych, którzy w tej chwili śpiewają tę pieśń i celebrują to, co w nich się dzieje i może dziać, gdy wspominając opiewane wydarzenie z przeszłości.

1.  Pan okazał swą potęgę w nas, we mnie

Dokonały się zewnętrzne wydarzenia wyjścia z niewoli egipskiej, a pościg faraona i jego wojsk znalazł swój koniec w odmętach wody Morza Czerwonego. Pieśń jest śpiewana na cześć Boga, „który wspaniale swą potęgę okazał, gdy konia i jeźdźca pogrążył w morskiej przepaści”.

Dzięki temu wydarzeniu, które śpiewający (w jakimkolwiek czasie) odnosi do siebie, może powiedzieć, że to okazanie potęgi, dotyczy także jego samego, a nie tylko wydarzenia w przeszłości. Co więcej, może tego działającego Boga nazwać swoim Bogiem. „On Bogiem moim, uwielbiać Go będę”. Czytaj więcej…